και γιατί να καταλάβω?

ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω και δεν ξέρω αν αξίζει και να καταλάβω, τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν ψάχνουν να βρουν τι θέλουν και αν θέλουν τελικά κάτι από τη ζωή τους. Παρόλα αυτά έχουν τις δικαιολογίες, έχουν και τα άλλοθι και έχουν και την πλάνη ότι καλά κάνουν που δεν ξέρουν, καλά κάνουν που δεν θέλουν. Μιλάνε για τραύματα, για δυσκολίες και οι δικαιολογίες γεμίζουν 8 τσουβάλια αρνητισμού. Άνθρωποι με επιφάνεια και πλάτος. Καμία επαφή με το βάθος, καμία επαφή με το ύψος. Μόνο όσα μπορούν να αγγίξουν με το χεράκι τους και αυτό με σχετική παρεχόμενη ασφάλεια....

η ιστορία του σκύλου!

Ούτε αυτόν, κανέναν και καμία.

Συνειρμική διαπίστωση κατά τη διάρκεια της δίαιτας της μαγιονέζας.

Δεν αγάπησα ποτέ και κανέναν...και καμία.

Φροντιζά απλά να είμαι ένα καλό παιδί, που όλοι ευχαριστούν, στην αρχή.

Μετά τον μισούν.

Το τοτέμ μίλησε...το σύνδρομο του καλού παιδιού.

Μοντέλο με μικρή διάκρκεια, θυμπαθέστατο στην αρχή. Κάνει τα πάντα για να σας κερδίσει. Δεν το κάνει για σας, αλλά για κείνον.

Για να καλύψει τις ανασφάλειες του, για να προσπαθήσει να αγαπήσει τον εαυτό του.

Για να σε κάνει να πεις, είσαι ότι καλύτερο μου έχει τύχει. Ότι πιο φοβερό έχει υπάρξει στη ζωή μου.

Και το καταφέρνει. Αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να εκτιμήσει, να αγαπήσει τον εαυτό του.

Και τότε έρχεται η σύγκρουση.

Ότι έχτιζε το γαμάει μέσα σε πέντε λεπτά. Πάντα διαλέγει τον χειρότερο τρόπο. Όχι για κείνον, αλλά τον χειρότερο τρόπο που αθ πονέσει τον άλλον. Αυτό που θα τον κάνει να τον μισήσει.

Για να μισώ τον εαυτό μου, πρέπει να με μισούν οι υπόλοιποι.

Όσο πιο σκληρά μου φαίρονται, τόσο πιο πολύ μισώ τον εαυτό μου.

Γι αυτό κλαίω όταν κάνω κακό.

Στη χειρότερη και πιο συχαμένη στιγμή μιας σχέσης ένα «σαγαπώ» θέλω να ακούσω για να λυτρωθώ. Αν μαγαπα εκείνη, μετά από αυτά, τότε ναι, αξίζω να με αγαπήσω.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Συμφώνησα.....και διαλύθηκα.

Πλήρης απόδομηση. Και γω τόσα χρόνια νόμιζα ότι αγαπούσα, ότι ενιώθα...

Σκατά.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΤΕ.

Προβλέπω και διαλύωμαι.

Σύνδρομο εγκαταληψη, είπε πάλι το τοτέμ.

Προσφέρω στους διαψασμένους τον παράδεισο σε σφυνάκι και μετά κερνάω την κόλαση σε νεροπότηρο.

Είναι κάτι σαν τεστ....Αντέχεις??? Με αντέχεις???? Πόσο πολύ??? Πιο είναι το όριο σου??? Μαγαπάς????? Σε πονάω για να μου αποδείξεις ότι με αγαπάς.

Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Δεν αρκούν. Τα χεις πει και σε άλλους.

Εμένα, που με βλέπεις, θα μου αποδείξεις την αγάπη σου, μέσα από τον πόνο.

Σαν τον χριστό ένα πράγμα...Για να χω δικαιώμα να ζω μετά μια ζωή γεμάτη ενοχές, αμαρτίες και πόνο.

Και τα δύο είναι σαν τον σκύλο.....

Τον μαζεύεις κουτάβι, του σώζεις τη ζωή, του προσφέρεις σπίτι, νερό, τηλέφωνο και ζεστασιά.

Σκύλε, μου χρωστάς!

Παίζεις μαζί του, του αφιερώνεις χρόνο. Είναι ευτυχισμένος ο σκύλος....

Και περιμένει κάθε μέρα το φαγητό του. Ωραία...πλέον σε έχει και ανάγκη.

Σκύλε, με έχεις ανάγκη!

Τώρα ζήσε μες στην κόλλαση. Η συνήθεια δεν θα σε απομακρύνει ποτέ. Θα μου σε πιστός. Και γω θα σε τυρρανάω και θα νιώθω πως μαγαπάς...γιατί θα είσαι πάντα εκεί... Οι άνθρωποι άραγε γιατί φεύγουν? Δεν καταλαβαίνω. (αυτό κι αν είναι θράσσος)

Τι όμορφα?

Τελικά η μόνη σχέση που δεν «απογοήτευσα» ήταν με τον σκύλο μου, 10 ολόκληρα χρόνια... Πιστός ο ένας στον άλλο. Και οι 2 στον παράδεισο.

Σποτ, αργά ή γρήγορα σου ρχομαι. Θέμα χρόνου είναι.

Εδώ, τα ψωμιά τελειώνουν...σιγά...σιγά.

ποιο το νόημα?

Σου αρέσει η εργένικη ζωή?

Την αντέχω είπε εκείνος.

Και γώ. Καταβάλοντας προσπάθεια.

Δεν είναι του γούστου μου τελικά.

Ποτέ δεν ήταν.

Δεν θέλω μια ζωή γεμάτη ακατάλληλες ευχάριστες παρουσίες.

Είναι φθορά γεμάτη μόνο από ευχάριστες και όχι πολύτιμες στιγμές.

Και ως γνωστόν οι στιγμές δεν είναι όλη μας η ζωή.

Τις έχουμε ανάγκη, ναι, και αυτές είναι που αθροίζουμε όταν κάποια στιγμή νιώθουμε έτοιμοι να κάνουμε έναν απολογισμό.

Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οι στιγμές.

Άλλωστε οι στιγμές είναι σαν των έρωτα. Στον έρωτα δεν αρκεί μόνο να υπάρχει η έλξη. Τη μαγεία του έρωτα τη συμπληρώνουν και άλλα συστατικά, όπως το πάθος, η επιθυμία, η ενέργεια που είμαστε διατεθημένοι κάθε φορά να δώσουμε και άλλα τέτοια όμορφα και συνάμα δύσκολα.

Τίποτα άλλωστε δεν έχει μόνο μία διάσταση.

Ίσως από τα πιο σοφά που έχω ακούσει ποτέ...1000 άνθρωποι, αλλά 1 ζωή ή 1000 ζωές με 1 άνθρωπο?

Και τα δύο σωστά είναι, αρκεί να ξέρεις ποιο θα σε γεμίσει περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου.

Στην εργένικη ζωή κάνεις «εμπορική» συμφωνία ανταλλαγής εμπειριών.

Μία περαστική, ένας περαστικός προσφέρουν χωρίς καμία ανοιδιοτέλεια απόλαυση ο ένας στον άλλον.

Όταν ο ένας εκ των ύδο τολμήσει να ζητήσει κάτι περισσότερο ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται προχωρά στον επόμενο περαστικό.

Και αυτό πρέπει να με κάνει χαρούμενο?

Η σύλλογη των εμπειριών μέσα ένα μεθυσμένο περιβάλλον αυτόματου πιλότου ευχάριστων συναισθημάτων?

Ξαναρώτάω? Ποιο το νόημα?

Καθε φορά που μπαίνω σε αυτού του τύπου τις δοκιμές, ή μάλλον δοκιμασίες, νιώθω ακόμα πιο άδειος, νιώθω ακόμα περισσότερο την ανάγκη να επιστρέψω στην τελευτάια μου σχέση ή να τρέξω με κλειστά μάτια στην επόμενη σχέση που με δίψα θα χαθώ μέσα σε αυτή κάνοντας τραγικά λάθη.

απτα παλιά, τα μη ανεβασμένα.

όταν είσαi μόνος μπορείς να κάνεις ότι θες, να νιώθεις όπως θες, να ελπίζεις όσο λίγο θες, να αμφισβητείς εκ του ασφαλούς ό,τι θες, να ζεις όπως θες, να αναπνέεις όπως θες, να ακούς ότι θες και να μην ακούς ότι δεν θές, να αντέχεις μόνο αυτά που θες και να επιλέγεις να απολαμβάνεις αυτά που μόνο αντέχεις. ΄

όταν είσαι μόνος, μπορείς να ζεις με ότι ξεκινάει με το επιρρημα "μόνο", προσδιορίζοντας την ποσότητα των στιγμών και των συναισθημάτων στη ζωή.

όταν είσαι μόνος σου σταματάς να είσαι άνθρωπος.

και ναι, τότε η ελπίδα πεθαίνει πρώτη γιατί δεν έχει λόγο να ζει.

και καλά κάνει.

αφιέρωση στο δικό μου τώρα.

Κάνω τις αμαρτίες μου
να 'χω να μετανιώνω
να λέω πως παραφέρομαι
μαζί μου να θυμώνω

Κάνω τα μάτια τα στραβά
όταν ξεπέφτω στα φθηνά
με προσευχές και με βρισιές
ξεχνάω το αύριο και το χθες

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω

Να κάψω τις παρεκτροπές
ο διάολος να τις πάρει
αλλά προτού συμμορφωθώ
ανοίγω ένα μπουκάλι

Κρασάκι μου συγχώρα με
που σε κακολογάω
με πιάνει μαύρη ταραχή
όταν σε συναντάω

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω

Παραμύθι με λυπημένο τέλος. Μονόλογος.

Ζήσανε καλά, αλλά χώρια.

Τι ειρωνία,ε...

Για κλάμματα προς το παρόν, για γέλια μάλλον αύριο.

Οι αισθήσεις ανάπηρες και των δύο. Ειδικά τώρα. Σταμάτησαν όλα.

Και η καρδιά.

Δεν θέλω ούτε λέξη να πω. Αλλά σκάω, πνίγομαι.

Η καρδιά της άραγε, ανασαίνει? Αναρρωτιέται εκείνος.

Εκείνη?

Πότε δεν θα μάθει.

Κι αν θα μάθει,πούνε το νόημα.

Θα προσπαθήσω να "περάσω" από τις στιγμές, χωρίς το μυαλό μου.

Και θα κάθε βράδυ σκαρώνω με τη φαντασία τον φόνο των σκέψεων μου.

Εχω ακόμα τις αντοχές, αλλά πάντα χάνω.

Θα βάλω φωτιά σε όλο μου το μέσα.

Θα περιμένω τη βροχή να τη σβήσει.

Τότε, μου παν οι σοφοί, ότι θα ρθει το ουράνιο τόξο.

Ένα για μένα και ένα για σένα, μου χε πει κάποτε.

Δεν ήξερα ότι έπρεπε να τα μοιράσουμε.

Ενα μάλλον δεν μας έφτανε.

Όλα μας φαίνονταν λίγα και ταυτόχρονα πολλά.

Μα, γιατί?

Όλα θα ήταν απλά. Όλα ήταν απλά. Ήταν? Όμως?

Τι μένει τώρα? Το μεγαλύτερο βασανηστήριο. Να περιμένεις η νύχτα να φέρνει το πρωί. Φωτίζονται μέχρι και τα σκατά.

Για παρηγοριά...και τα χελιδόνια γυρνάνε ξανά στα ίδια.

Όποιος κοιμάται μοναχός...καταλαβαίνει. Εκείνη?

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες

Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τόδωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
"απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις".

Μα δω βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δένδρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια
περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό, και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΣΕΝΑ..."

Ένας από τούς πολλούς λόγους που θέλουμε μόνο εκείνους που δεν μας θέλουνε,είναι που με το να μας θελήσουν πέφτουν κατακόρυφα στην εκτίμηση μας.
Με τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας πως να συνεχίσουμε να θαυμάζουμε έναν που καταντά να ερωτευτεί κάποιον σαν εμάς?
ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

όλα!

Μια αγκαλια, που τα ειχε ολα.
Που χωρουσε τα παντα.
Που ξεχυλιζε απο ερωτα. Παθος. Αγαπη.
Λογια και σιωπες.
Ονειρα ασυνοδευτα...λυπαμαι και γω.
Εφιαλτες. Επιθυμιες που εγκλωβισαν την
αγαπη. 

Ομηρος. Ομηροι. Ποιος μου την
απηγαγε? Ναι αυτην... Την αγαπη. Την
αγαπη μου. Διψαω γι αυτη. Πεθαινω
γιαυτη. Πεθανα? Ζω? Στο διαολο, ο
σιχαμενος μου εαυτος. 

Με μισω. Με
μισουν. Με μισει.

Παλι τα καταφερα. Κατεστρεψα τη χαρα
μου. Ζητω η λυπη. Ζητω η ανοησια. Ζητω η
τυρρανια των τυψαιων και των ενοχων. 

Ζητω ο πονος. Ζητω ρε μαλακες!!!! Φωναξτε
μαζι μου... Μην ντρεπεστε. Μονο να με
δειχνετε ξερετε.

Ποιος ειμαι γω?
Αοριστιες θα ακουσεις με συγκεκριμενα
αλοθη. Πεθαναν τα αλλοθη. Τωρα, λυτρωση.

Τωρα, ομως. Ναρκωτικα για το χαος.
Ζαλαδα για χαρα. Ντομινο δακρυων.
Ραγισαν ολα. Ολα!
Χαιρεσαι? Λυπασαι?
Λυσα για αγαπη.

Οχι...μη...μη φευγεις... Οχι. Σε παρακαλω.
Δες με. Φτυσε με. Μη φευγεις. Κρατα με
ζωντανο. Ανασα μου. Μη μου την κοβεις.
Ποναω. Πονας?
Σου μιλαω. Μακους? Μη μου γυριζεις την
πλατη. Μην απομακρυνεσαι... Μη...

Σβηνω. Σβηνεις. Σβησαμε?
Οχι. Αρνουμαι.

Υστερια? Μονο αυτο διακρινεις?
Λαθη? Για δυο ζωες...

Ημουν νεος. Τωρα περιμενω. Τι?
Ηξερα. Τωρα δεν ξερω.

Καρδια μου. Χαμογελο μου. Το αναζητω.
Κανε με να γελασω παλι.

Ορκιζομαι.

ερωτικό γραμμα που δεν στάλθηκε ποτέ...

Ενα ερωτικο γραμμα που δεν σταλθηκε
ποτε

Σε σκεφτομαι. Σε σκεφτομαι συνεχεια.
Σε μυριζω στις σκεψεις μου. Σε μυριζω
στις σκεψεις συνεχεια. 

Σε βλεπω
μπροστα μου. Σε καθε γωνια του σπιτιου,
της φωλιας μας. Συνεχεια.

Μενω αμιλητος, ωρες ατελειωτες.
Συνεχεια. 

Σιωπαινω στη στιγμη που σε
νιωθω μπροστα μου. Συνεχεια.

Στις γωνιες που σε συνηθισα να με κοιταζεις.
Ακουω τα χαμογελα που μου λυτρωναν την
ψυχη. Συνεχεια, τα ακουω. 

Που τα ηθελα
μονο για μενα. Λαθος. Λαθη. Συνεχεια.

Ποσο πολυ μου λειπεις. Συνεχεια.
Ασταματητα. 

Ολα ειναι αλλιως.
Διαφορετικα. Δεν μου αρεσουν. Δεν
προσαρμοζομαι. Αποφευγω τα καινουργια.
Συνεχεια. 

Αποφευγω τα καινουργια για να σε νιωθω παντου. Συνεχεια. 

Ακουω τη φωνη σου, παντου. Συνεχεια. 

Ο νους μου αποφευγει το τωρα. Συνεχεια. 

Συνεχεια σναζητω την αγκαλια σου σαν μωρο. Κλαιω 

σαν μωρο. Κλαιω πλεον σαν ανθρωπος.
Συνεχεια. Κλαιω σαν ανθρωπος συνεχεια.

Μεγαλωσα ξαφνικα. Και μετανοιωνω για
αυτα που εκανα. Λυπαμαι για αυτα που
δεν εκανα. Με σκοτωνουν αυτα που δεν θα
κανω ποτε. Συνεχεια.

Σαγαπω, συνεχεια. Για παντα.