απτα παλιά, τα μη ανεβασμένα.

όταν είσαi μόνος μπορείς να κάνεις ότι θες, να νιώθεις όπως θες, να ελπίζεις όσο λίγο θες, να αμφισβητείς εκ του ασφαλούς ό,τι θες, να ζεις όπως θες, να αναπνέεις όπως θες, να ακούς ότι θες και να μην ακούς ότι δεν θές, να αντέχεις μόνο αυτά που θες και να επιλέγεις να απολαμβάνεις αυτά που μόνο αντέχεις. ΄

όταν είσαι μόνος, μπορείς να ζεις με ότι ξεκινάει με το επιρρημα "μόνο", προσδιορίζοντας την ποσότητα των στιγμών και των συναισθημάτων στη ζωή.

όταν είσαι μόνος σου σταματάς να είσαι άνθρωπος.

και ναι, τότε η ελπίδα πεθαίνει πρώτη γιατί δεν έχει λόγο να ζει.

και καλά κάνει.

αφιέρωση στο δικό μου τώρα.

Κάνω τις αμαρτίες μου
να 'χω να μετανιώνω
να λέω πως παραφέρομαι
μαζί μου να θυμώνω

Κάνω τα μάτια τα στραβά
όταν ξεπέφτω στα φθηνά
με προσευχές και με βρισιές
ξεχνάω το αύριο και το χθες

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω

Να κάψω τις παρεκτροπές
ο διάολος να τις πάρει
αλλά προτού συμμορφωθώ
ανοίγω ένα μπουκάλι

Κρασάκι μου συγχώρα με
που σε κακολογάω
με πιάνει μαύρη ταραχή
όταν σε συναντάω

Μα έλα που βαρέθηκα
και θέλω πια ν' αλλάξω
να γίνω άνθρωπος κι εγώ
τα σκάρτα μου να κάψω

Παραμύθι με λυπημένο τέλος. Μονόλογος.

Ζήσανε καλά, αλλά χώρια.

Τι ειρωνία,ε...

Για κλάμματα προς το παρόν, για γέλια μάλλον αύριο.

Οι αισθήσεις ανάπηρες και των δύο. Ειδικά τώρα. Σταμάτησαν όλα.

Και η καρδιά.

Δεν θέλω ούτε λέξη να πω. Αλλά σκάω, πνίγομαι.

Η καρδιά της άραγε, ανασαίνει? Αναρρωτιέται εκείνος.

Εκείνη?

Πότε δεν θα μάθει.

Κι αν θα μάθει,πούνε το νόημα.

Θα προσπαθήσω να "περάσω" από τις στιγμές, χωρίς το μυαλό μου.

Και θα κάθε βράδυ σκαρώνω με τη φαντασία τον φόνο των σκέψεων μου.

Εχω ακόμα τις αντοχές, αλλά πάντα χάνω.

Θα βάλω φωτιά σε όλο μου το μέσα.

Θα περιμένω τη βροχή να τη σβήσει.

Τότε, μου παν οι σοφοί, ότι θα ρθει το ουράνιο τόξο.

Ένα για μένα και ένα για σένα, μου χε πει κάποτε.

Δεν ήξερα ότι έπρεπε να τα μοιράσουμε.

Ενα μάλλον δεν μας έφτανε.

Όλα μας φαίνονταν λίγα και ταυτόχρονα πολλά.

Μα, γιατί?

Όλα θα ήταν απλά. Όλα ήταν απλά. Ήταν? Όμως?

Τι μένει τώρα? Το μεγαλύτερο βασανηστήριο. Να περιμένεις η νύχτα να φέρνει το πρωί. Φωτίζονται μέχρι και τα σκατά.

Για παρηγοριά...και τα χελιδόνια γυρνάνε ξανά στα ίδια.

Όποιος κοιμάται μοναχός...καταλαβαίνει. Εκείνη?

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες

Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τόδωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
"απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις".

Μα δω βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δένδρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια
περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό, και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΕΣΕΝΑ..."

Ένας από τούς πολλούς λόγους που θέλουμε μόνο εκείνους που δεν μας θέλουνε,είναι που με το να μας θελήσουν πέφτουν κατακόρυφα στην εκτίμηση μας.
Με τη γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας πως να συνεχίσουμε να θαυμάζουμε έναν που καταντά να ερωτευτεί κάποιον σαν εμάς?
ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

όλα!

Μια αγκαλια, που τα ειχε ολα.
Που χωρουσε τα παντα.
Που ξεχυλιζε απο ερωτα. Παθος. Αγαπη.
Λογια και σιωπες.
Ονειρα ασυνοδευτα...λυπαμαι και γω.
Εφιαλτες. Επιθυμιες που εγκλωβισαν την
αγαπη. 

Ομηρος. Ομηροι. Ποιος μου την
απηγαγε? Ναι αυτην... Την αγαπη. Την
αγαπη μου. Διψαω γι αυτη. Πεθαινω
γιαυτη. Πεθανα? Ζω? Στο διαολο, ο
σιχαμενος μου εαυτος. 

Με μισω. Με
μισουν. Με μισει.

Παλι τα καταφερα. Κατεστρεψα τη χαρα
μου. Ζητω η λυπη. Ζητω η ανοησια. Ζητω η
τυρρανια των τυψαιων και των ενοχων. 

Ζητω ο πονος. Ζητω ρε μαλακες!!!! Φωναξτε
μαζι μου... Μην ντρεπεστε. Μονο να με
δειχνετε ξερετε.

Ποιος ειμαι γω?
Αοριστιες θα ακουσεις με συγκεκριμενα
αλοθη. Πεθαναν τα αλλοθη. Τωρα, λυτρωση.

Τωρα, ομως. Ναρκωτικα για το χαος.
Ζαλαδα για χαρα. Ντομινο δακρυων.
Ραγισαν ολα. Ολα!
Χαιρεσαι? Λυπασαι?
Λυσα για αγαπη.

Οχι...μη...μη φευγεις... Οχι. Σε παρακαλω.
Δες με. Φτυσε με. Μη φευγεις. Κρατα με
ζωντανο. Ανασα μου. Μη μου την κοβεις.
Ποναω. Πονας?
Σου μιλαω. Μακους? Μη μου γυριζεις την
πλατη. Μην απομακρυνεσαι... Μη...

Σβηνω. Σβηνεις. Σβησαμε?
Οχι. Αρνουμαι.

Υστερια? Μονο αυτο διακρινεις?
Λαθη? Για δυο ζωες...

Ημουν νεος. Τωρα περιμενω. Τι?
Ηξερα. Τωρα δεν ξερω.

Καρδια μου. Χαμογελο μου. Το αναζητω.
Κανε με να γελασω παλι.

Ορκιζομαι.

ερωτικό γραμμα που δεν στάλθηκε ποτέ...

Ενα ερωτικο γραμμα που δεν σταλθηκε
ποτε

Σε σκεφτομαι. Σε σκεφτομαι συνεχεια.
Σε μυριζω στις σκεψεις μου. Σε μυριζω
στις σκεψεις συνεχεια. 

Σε βλεπω
μπροστα μου. Σε καθε γωνια του σπιτιου,
της φωλιας μας. Συνεχεια.

Μενω αμιλητος, ωρες ατελειωτες.
Συνεχεια. 

Σιωπαινω στη στιγμη που σε
νιωθω μπροστα μου. Συνεχεια.

Στις γωνιες που σε συνηθισα να με κοιταζεις.
Ακουω τα χαμογελα που μου λυτρωναν την
ψυχη. Συνεχεια, τα ακουω. 

Που τα ηθελα
μονο για μενα. Λαθος. Λαθη. Συνεχεια.

Ποσο πολυ μου λειπεις. Συνεχεια.
Ασταματητα. 

Ολα ειναι αλλιως.
Διαφορετικα. Δεν μου αρεσουν. Δεν
προσαρμοζομαι. Αποφευγω τα καινουργια.
Συνεχεια. 

Αποφευγω τα καινουργια για να σε νιωθω παντου. Συνεχεια. 

Ακουω τη φωνη σου, παντου. Συνεχεια. 

Ο νους μου αποφευγει το τωρα. Συνεχεια. 

Συνεχεια σναζητω την αγκαλια σου σαν μωρο. Κλαιω 

σαν μωρο. Κλαιω πλεον σαν ανθρωπος.
Συνεχεια. Κλαιω σαν ανθρωπος συνεχεια.

Μεγαλωσα ξαφνικα. Και μετανοιωνω για
αυτα που εκανα. Λυπαμαι για αυτα που
δεν εκανα. Με σκοτωνουν αυτα που δεν θα
κανω ποτε. Συνεχεια.

Σαγαπω, συνεχεια. Για παντα.