Παραμύθι με λυπημένο τέλος. Μονόλογος.

Ζήσανε καλά, αλλά χώρια.

Τι ειρωνία,ε...

Για κλάμματα προς το παρόν, για γέλια μάλλον αύριο.

Οι αισθήσεις ανάπηρες και των δύο. Ειδικά τώρα. Σταμάτησαν όλα.

Και η καρδιά.

Δεν θέλω ούτε λέξη να πω. Αλλά σκάω, πνίγομαι.

Η καρδιά της άραγε, ανασαίνει? Αναρρωτιέται εκείνος.

Εκείνη?

Πότε δεν θα μάθει.

Κι αν θα μάθει,πούνε το νόημα.

Θα προσπαθήσω να "περάσω" από τις στιγμές, χωρίς το μυαλό μου.

Και θα κάθε βράδυ σκαρώνω με τη φαντασία τον φόνο των σκέψεων μου.

Εχω ακόμα τις αντοχές, αλλά πάντα χάνω.

Θα βάλω φωτιά σε όλο μου το μέσα.

Θα περιμένω τη βροχή να τη σβήσει.

Τότε, μου παν οι σοφοί, ότι θα ρθει το ουράνιο τόξο.

Ένα για μένα και ένα για σένα, μου χε πει κάποτε.

Δεν ήξερα ότι έπρεπε να τα μοιράσουμε.

Ενα μάλλον δεν μας έφτανε.

Όλα μας φαίνονταν λίγα και ταυτόχρονα πολλά.

Μα, γιατί?

Όλα θα ήταν απλά. Όλα ήταν απλά. Ήταν? Όμως?

Τι μένει τώρα? Το μεγαλύτερο βασανηστήριο. Να περιμένεις η νύχτα να φέρνει το πρωί. Φωτίζονται μέχρι και τα σκατά.

Για παρηγοριά...και τα χελιδόνια γυρνάνε ξανά στα ίδια.

Όποιος κοιμάται μοναχός...καταλαβαίνει. Εκείνη?