ξύπνα καραγκιόζη

Ψυχραιμία και βαθιές ανάσες. Η σκέψη του δεν τον βοηθάει.
Θα θελε να ταν βλάκας.
Να μην καταλαβαίνει.
Είναι ωραία όταν δεν ξέρει. Η άγνοια είναι πολύτιμη και ελκυστικότερη από την διαολεμένη αλήθεια.

Περπάτησε πολύ.
Φοβόταν. Πλέον φοβάται. Φοβόταν να καβαλήσει. Έτρεμαν τα χέρια του και η ψυχή του μαζί.

Δεν ήξερε τι ήθελε.
Άρχισε να παίζει με τα νούμερα, βασανίζοντας το μυαλό του.
Θέλει να ξαναγεννηθεί αλλά δεν χωράει να μπει ξανά στο μουνί της μάνας του.
Μπορεί όμως να πεθάνει.
Ωπ....μη όχι αυτό.
Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν τη συνέχεια.
Την γαμημένη κατάληξη, της κωλοζωής του.

Όλα τον περιπαίζουν ακόμα και η τύχη του.

Ξεκινά να γράφει.
Τα χει και πάλι χαμένα.
Είναι χαμένος ολόκληρος.

Δεν θέλει να πιει. Είναι ήδη αρκετά θολωμένος.
Είναι σκατά. Αδύναμος.
Ναι ρε πούστη είσαι αδύναμος και όσο θα θασαι κανένας δεν θα θέλει να σε έχει κοντά του.

Στο καιάδα ρε κακόμοιρε.
Αν δεν αντέχεις άλλο τη ζωή σου ψάξε ένα μαύρο κενό και πήδα.
Στο κενό χωράς ρε μαλάκα.

Μη περιμένεις να χτυπήσει κανένα κουδούνι.
Και να χτυπήσει θα ναι κατά τύχη.

Γιατί αν δεν πιστεύεις σε κάτι, τότε σε γαμάει μετά.
Δεν πίστευε στην τύχη. Πόρτα το τώρα.
Όλα θα γίνονται κατατύχη για να συνειδητοποιήσεις πόσο λίγος είσαι. Το βλέπει συνεχώς.
Έχασε το παιχνίδι. Το χει καταλάβει.
Πλέον το ξέρει.
Αλλά ακόμα παίζει για την φανέλα.

Δεν ακούει που όλοι τον γιουχάρουν?
Μαλάκα ξύπνα.

γάμησε με

Μυρίζει απόγευμα και μόλις ξεκίνησε το πρωινό.
Νιώθει γέρος και ας είναι στην αρχή του.
Φαρδύ μαύρο παλτό και ένα ξεχασμένο κασκόλ.
Βήματα γρήγορα και μυαλό παγωμένο.
Μουσική και μπερδεμένες εικόνες.
Ψίθυροι σε φωνές και κραυγές σε ντροπαλά βλέμματα.
Σκόνη σε μια φωτογραφία και ξεραμένο μελάνι σε ένα κρυμμένο χαρτί.
Δείκτες που τρέχουν και στιγμές σταματημένες.
Κάποτε είχε λέξεις που προκαλούσαν πόνο.
Τώρα έχει δάκρυα μέσα του και δε μπορεί να τα κάνει λέξεις.
Πόρτες ανοιχτές και ασανσέρ γεμάτα.
Τριμμένο παντελόνι και λερωμένα παπούτσια.
Χειμώνας μέσα και έξω …ποιος ξέρει.
Δέρμα απαλό και ένας εαυτός γεμάτος αγκάθια.
Κόκκινο «πάντοτε» σε ένα μαύρο «ποτέ».
Κλειδιά και τσιγάρα πλεόν.
Και κενό.

Γλυκός χρόνος, στοιχειωμένος χρόνος, πούστης χρόνος.

Τσαλακωμένα σεντόνια και γυμνή ανάσα.

Ξαναζεσταμένο φαγητό και νηστικά θέλω.

Καθρέφτες χαμόγελου και χαρτομάντηλα γεμάτα πρόσωπα σβηστά.

Ανάσα, αλλού λίγη και αλλού περισσότερη από το "πολύ" που θα αντέξει.

Ζωή σε κομμάτια..

Κομμάτια ζωής σαν θριματισμένη σοκολάτα.

Άδεια θέση στη μηχανή και πίσω ..κανείς.
Εγώ..
Εσύ?..

Γάμησε με.

η γαρδένια μια φορά πεθαίνει. τόσες τις αξίζουν

Ένα καλοκαίρι με δόντια ήταν και με πέρασε.


Να ποτίζω τη γαρδένια.
Να χαμογελάω.
Να είμαι "καλός".
Να είμαι κάτι άλλο.

Αλλά έτρεξα και κρύφτηκα στην εσοχή του φθινοπώρου και τώρα είμαι ακόμα εδώ.
Και γελάω παρανοϊκά.

Η γαρδένια νεκρή, μάλλον από μέρες.
Την έκαψε το μαύρο φως.
Καλύτερα.

Άραγε να ουρλιάζουν οι γαρδένιες όταν καίγονται;

Ωραία.
Τώρα που ξαπόστασα, θα βγω απ' τη κρυψώνα.
Να δείξω τα δικά μου δόντια.

Το καλοκαίρι πήρε μία νίκη.Αλλά τώρα, έχω τον χειμώνα με το μέρος μου....

Σκατά.
Δεν είμαι παιδί του χειμώνα.
Με γάμησαν οι 4 εποχές του Βιβάλτι.

εσωτερικός μονόλογος

Μονοπάτια.
Άπειρες, μικρές διαδρομές που διασταυρώνονται, ενώνονται και συμπορεύονται.
Μερικές φορές για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Άλλες φορές για λίγο.
Μονοπάτια από άσφαλτο και χώμα και αγκάθια και ρόδα και καμιά φορά από νερό και πολύ πιο σπάνια από φως και ενίοτε από σκατά και φωτιά.

Άνθρωποι ρε χαζέ.
Σε μένα μιλάω, μη πετάγεσαι εσύ.
Κάποτε σου είπα πως είμαστε όλοι ένα.
Κάπου ανήκουμε.
Για κάπου είμαστε.
Και όλοι έτσι λέμε, για να φτιάχνουμε το καταστατικό της ύπαρξης μας και να το καταχωρούμε στα "προς ανάλυση".
Μόνο που η ανάλυση αργεί και δεν έρχεται και μένεις με τα κατακτηθέντα να τα κοιτάς, να τα ξεσκονίζεις και πράξη να μην τα κάνεις ποτέ, κωλοφαφλατά.
Και μπλέκουν τα μονοπάτια και παίρνεις και άλλες πληροφορίες
πέτα αυτές που δεν χρειάζεσαι
ταξινόμησε
κρίνε
νιώσε
μάθε
μάθε
επιτέλους χριστέ μου...

Μάσκες.
Καταρχήν να ξεκινήσουμε με τις δικές σου.
Τις αποτρόπαιες, τις φρικιαστικές με τα δόντια και τα στραβά μάτια και εκείνη που είναι η πιο όμορφη από όλες, η Κρυψομάσκα, έτσι θα την πω.
Αυτή δεν έχει μάτια ή στόμα, δεν έχει χαρακτηριστικά, είναι ένα δέρμα πάνω από το δέρμα σου, μία μεμβράνη που καλύπτει ήχους και εικόνες.
Σπάσε τις μάσκες λες συνέχεια και γιουχου - ναι!, πάμε για απελευθέρωση και άλλες τέτοιες μαλακίες ενώ μία μάσκα θα είσαι πάντα.
Και μετά είναι οι μάσκες των άλλων.
Όμορφα πρόσωπα, φιλικά, ερωτεύσιμα πρόσωπα που σε τραβούν και σε εξιτάρουν.

Κολλητοί.
Και έτσι και σηκωθούν λίγο οι μάσκες και των δύο, βγαίνουν δαίμονες, κλεισμένοι από καιρό, διψασμένοι για αίμα, για σάρκα, δεν παίρνουν αιχμάλωτους οι δαίμονες αυτοί.
Τι ωραία καυλωτική ένωση που συμβαίνει όταν μοιράζεσαι τους δαίμονες σου με τα τέρατα του άλλου.
Εκεί δεν υπάρχει πισωγύρισμα, θα χάσεις μέλη, θα χάσεις οστά, θα ξεσκίσεις και θα ξεσκιστείς.
Μα πιο πολύ λατρεύω όταν με πατάς την ώρα που είμαι κάτω.
Να 'σαι καλά.
Το μεγαλύτερο μάθημα είναι αυτό και είμαι ευγνώμων.

Σκατά, θα μιλήσω αληθινά.
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές και τα αστεία.
Τώρα πάρε το μονοπάτι σου και ξεκουμπίσου από τον δρόμο μου.
Δεν χρειάζομαι πόδι στον σβέρκο μου,
μια αγκαλιά ζήτησα.
Δεν το βλέπεις; Δεν πειράζει.
Καλή τύχη αν και χλωμό το κόβω.

Λέξεις.
Πόσο με κουράζουν.
Πόσο έχω μιλήσει.
Ακούνε μόνο τα ποτήρια και τα τασάκια στους καφέδες.
Οι άνθρωποι απλά θέλουν να μιλάνε.
Καιρός να ακούσω...τι;
Κανείς δεν έχει τίποτα σοβαρό να πει, όλοι λένε θεωρίες.
Καιρός να κουφαθώ.
Ας χαθούμε λίγο στην ναρκισσιστική φύση μας και ας αυνανιστούμε με τους ωραίους στόχους μας και τα όνειρα μας και τον χαρακτήρα μας τον πλασμένο.

Σιωπή!
Μωρά!
Μέχρι να σου αλλάξουν πάνα, απλά βύζαινε.
Ίδρωνε
Τρέχα
Κόπιασε να πάρεις το βραβείο στο τέλος της διαδρομής και βάλε τρικλοποδιά στον δίπλα σου μη φτάσει πρώτος.
ΕΠΕΒΑΛΕ ΑΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
ΛΕΙΑΝΕ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΚΟΦΤΕΡΑ ΣΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙΑ
ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΑΙΡΙΑΞΟΥΜΕ
Μπας και δεν μείνουμε μόνοι.

Μη με παρεξηγήσεις, μπορεί να είναι και φάση αλλά
μόνοι είμαστε.
Απλά τραβάμε κοντά μας άλλα μονοπάτια για να πιστοποιούν ότι υπάρχουμε, διαφορετικά δεν θα το γνωρίζαμε.

Είμαι
όλα αυτά που ονειρεύτηκα και ακόμα τα περιμένω
όλοι εκείνοι που αγάπησα
όλες οι σκέψεις μου που με οδηγούν στον γκρεμό
είμαι ένα σπασμένο χέρι ενός ζωγράφου
είμαι μία μαλακία τραβηγμένη αγχωτικά σε τουαλέτα καλοκαιρινού κλαμπ,
έξω βαράει η μουσική και όλοι διασκεδάζουν.

ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ
-Ρε να σε ρωτήσω κάτι;
-Φυσικά
-Τη παλεύεις;
-Όχι, καθόλου
-Ε, άι γαμήσου

Και κάτι τελευταίο και κλείνω.

Σε μαύρισα;
Δεν πειράζει.
Το μαύρο είναι όλα τα χρώματα μαζί.

μελωδικό μπλέξιμο

λοιπόν....

σήμερα προσπαθούσα να εξηγήσω κάτι σε έναν μουσικό, αλλά δεν νομίζω ότι με κατάλαβε.

μάλλον εγώ φταίω.

ακούτε μουσική?

όταν την ακούτε, τι νομίζετε πως ακούτε?

εκτός από τον πνευματώδη διαχωρισμό "άκου από όλα και ελληνικά και ξένα", σκεφτείτε - ανεξάρτητα από τη μουσική κατηγορία που αγαπάτε - αν προτιμάτε κομμάτια με στίχο ή ορχηστικά?

επίσης όταν ακούτε κομμάτια με στίχο τελικά η ένταση των στίχων είναι ισοδύναμη με την ένταση της μουσικής? (εδώ ο μουσικός με έχασε...)

π.χ. στα μπουζούκια, στα λαϊκά άσματα δηλαδή, η μουσική είναι ένα χαλί. απλά υπάρχει.
οι στίχοι είναι μπροστά. κανείς δεν πετάει λουλούδια την ώρα που παίζει το μπουζούκι, αλλά τη στιγμή που ακούγεται ο στίχος που κρύβει "το νόημα της ζωής" γίνεται το έλα να δεις.
στην trance πάλι τη στιγμή που το tempo φτάνει στον ρυθμικό του κρεσέντο ο ιδρώτας που χύνεται περισσότερος και αυτόν που θα έβγαινε από το πιο σκληροπυρινό και πολύωρο σεξ - στίχος όμως πουθενά. και στη house αν υπάρχουν vocals είναι για να εκφράσουν τα συναισθήματα που η ίδια μουσική προκαλεί. Αυτό πάνω κάτω ισχύει για το σύνολο της ηλεκτρονικής μουσικής. Επίσης η jazz επιμερίζεται με βάσει τις μουσικές τεχνοτροπίες και όχι με βάσει τη θεματογραφία των στίχων της (αν υπάρχουν στίχοι, γιατί κατά βάσει η jazz είναι instrumental). Tέτοιοι τολμηροί διαχωρισμοί ισχύουν με μικροδιαφορές για όλα τα είδη της μουσικής. ίσως μόνο στην rock να είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα...αλλά οκ αν επιμείνετε μπορούμε να βγάλουμε άκρη και κει. Οι doors και οι Pink Floyd είναι ψυχεδελικοί κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις κιθάρες τους. Σεβόντουσαν τη μουσική και της έδινα χώρο. Ήταν ισότιμη με τους στίχους.

και τελικά πόσες φορές έχει γραφτεί μουσική για να ντύσει τους στίχους?
σχεδόν...άπειρες.
(τολμηρή παρατήρηση από μία βαθύτερη ματιά....όσο πιο ανασφαλές και άπειρη είναι μία μπάντα ή ένας μουσικός τόσο λιγότερο ασχολείται με τη μουσική και τόσο περισσότερο με τους στίχους)

εγώ πάλι μέσα στις νότες "ακούω" τους δικούς μου στίχους.
δεν χρειάζεται πάντα να ακούσω κάτι έτοιμο.
γίνομαι αυτόματα στιχουργός και ντύνω τη μουσική που ακούω με αυτό που νιώθω.
ή ακόμα την ντύνω με εικόνες.

απλά δεν αντιμετωπίζω τη μουσικής ως ηχητικό ντύσιμο στοίχων ή εικόνων (βλέπε ταινίες, άρα και soundtracks).

τα κομμάτια τα οποία με έχουν αγγίξει περισσότερο στη ζωή μου δεν είχαν στίχο.
επίσης τα κομμάτια τα οποία σέβομαι περισσότερο είναι αυτά τα οποία έχουν "ισοδύναμη" ένταση με τη μουσική τους. Της δίνουν χώρο και στέκονται ισομερός στο αυτί μου.

ναι...φυσικά υπάρχουν και κομμάτια με υπέροχο στίχο τα οποία έχω αγαπήσει πολύ.
όμως πάντα μα πάντα με πιάνω τον εαυτό μου όταν πρωτοακούω κάτι να ακούω πρώτα τη μουσική.
αυτή αφήνω πρώτα να αισθανθώ μέσα μου.
μετά δίνω χώρο και στα υπόλοιπα.

ο μουσικός δεν με κατάλαβε.

εσείς?

λίγες ώρες μετά το τέλος,αμέσως λίγο μετά τους υπότιτλους (όταν φεύγουν όλοι δηλαδή λες και οι συντελεστές είναι οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι στον κόσμο)

όταν σου λείπει κάποιος, υποφέρεις γιατί αυτό που σου έφυγε έχει γίνει κάτι το φανταστικό, κάτι το μη πραγματικό, αλλά...η επιθυμία σου γι αυτόν/ην δεν είναι φανταστική.

λέω να ξεκινήσω με αυτό την ψυχανάλυση.
τι στοίχημα βάζετε πως ο αναλυτής θα με κοιτάξει σιωπηλός επιβεβαιώνοντας το κύρος του?

μετά από αυτό νιώθω έτοιμος να φαντάζομαι ξανά όλα όσα δεν είχα, δεν έχω και δεν πρόκειται να έχω.

τουλάχιστον θα επιθυμώ. οι υπόλοιποι που διαφωνείτε κάντε τα ζόμπι...με συγχωρείτε...τους ζωντανούς νεκρούς ήθελα να πω...
άλλωστε γι αυτό υπάρχουν και οι καναπέδες. για να λιώνετε και να βλέπετε σαπουνόφουσκες.

μη μου πείτε τώρα ότι έχετε φανταστεί τον εαυτό σας να κάνει σεξ στον καναπέ? ιεροσυλία.

αποκλείεται. ο καναπές είναι μόνο για να αποκοιμιέστε. τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. ευτυχώς. γιατί αλλι’ως δεν θα χα σπάσει τον καναπέ κάνοντας σεξ.
ωπ...τελικά πάλι το υποσυνείδητο άφησε την μπηχτή του. τον έσπασα κάνοντας σεξ.
δηλαδή τον διέλυσα με αυτό που μου στερούσε αρκετά βράδια. καλά να πάθεις παλιοκαναπέ...

(υ.γ. με την τηλεόραση ξεμπέρδεψα. πλέον ζει αρκετά στενά πιο πέρα.)