η ιστορία του σκύλου!

Ούτε αυτόν, κανέναν και καμία.

Συνειρμική διαπίστωση κατά τη διάρκεια της δίαιτας της μαγιονέζας.

Δεν αγάπησα ποτέ και κανέναν...και καμία.

Φροντιζά απλά να είμαι ένα καλό παιδί, που όλοι ευχαριστούν, στην αρχή.

Μετά τον μισούν.

Το τοτέμ μίλησε...το σύνδρομο του καλού παιδιού.

Μοντέλο με μικρή διάκρκεια, θυμπαθέστατο στην αρχή. Κάνει τα πάντα για να σας κερδίσει. Δεν το κάνει για σας, αλλά για κείνον.

Για να καλύψει τις ανασφάλειες του, για να προσπαθήσει να αγαπήσει τον εαυτό του.

Για να σε κάνει να πεις, είσαι ότι καλύτερο μου έχει τύχει. Ότι πιο φοβερό έχει υπάρξει στη ζωή μου.

Και το καταφέρνει. Αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να εκτιμήσει, να αγαπήσει τον εαυτό του.

Και τότε έρχεται η σύγκρουση.

Ότι έχτιζε το γαμάει μέσα σε πέντε λεπτά. Πάντα διαλέγει τον χειρότερο τρόπο. Όχι για κείνον, αλλά τον χειρότερο τρόπο που αθ πονέσει τον άλλον. Αυτό που θα τον κάνει να τον μισήσει.

Για να μισώ τον εαυτό μου, πρέπει να με μισούν οι υπόλοιποι.

Όσο πιο σκληρά μου φαίρονται, τόσο πιο πολύ μισώ τον εαυτό μου.

Γι αυτό κλαίω όταν κάνω κακό.

Στη χειρότερη και πιο συχαμένη στιγμή μιας σχέσης ένα «σαγαπώ» θέλω να ακούσω για να λυτρωθώ. Αν μαγαπα εκείνη, μετά από αυτά, τότε ναι, αξίζω να με αγαπήσω.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Συμφώνησα.....και διαλύθηκα.

Πλήρης απόδομηση. Και γω τόσα χρόνια νόμιζα ότι αγαπούσα, ότι ενιώθα...

Σκατά.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΤΕ.

Προβλέπω και διαλύωμαι.

Σύνδρομο εγκαταληψη, είπε πάλι το τοτέμ.

Προσφέρω στους διαψασμένους τον παράδεισο σε σφυνάκι και μετά κερνάω την κόλαση σε νεροπότηρο.

Είναι κάτι σαν τεστ....Αντέχεις??? Με αντέχεις???? Πόσο πολύ??? Πιο είναι το όριο σου??? Μαγαπάς????? Σε πονάω για να μου αποδείξεις ότι με αγαπάς.

Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Δεν αρκούν. Τα χεις πει και σε άλλους.

Εμένα, που με βλέπεις, θα μου αποδείξεις την αγάπη σου, μέσα από τον πόνο.

Σαν τον χριστό ένα πράγμα...Για να χω δικαιώμα να ζω μετά μια ζωή γεμάτη ενοχές, αμαρτίες και πόνο.

Και τα δύο είναι σαν τον σκύλο.....

Τον μαζεύεις κουτάβι, του σώζεις τη ζωή, του προσφέρεις σπίτι, νερό, τηλέφωνο και ζεστασιά.

Σκύλε, μου χρωστάς!

Παίζεις μαζί του, του αφιερώνεις χρόνο. Είναι ευτυχισμένος ο σκύλος....

Και περιμένει κάθε μέρα το φαγητό του. Ωραία...πλέον σε έχει και ανάγκη.

Σκύλε, με έχεις ανάγκη!

Τώρα ζήσε μες στην κόλλαση. Η συνήθεια δεν θα σε απομακρύνει ποτέ. Θα μου σε πιστός. Και γω θα σε τυρρανάω και θα νιώθω πως μαγαπάς...γιατί θα είσαι πάντα εκεί... Οι άνθρωποι άραγε γιατί φεύγουν? Δεν καταλαβαίνω. (αυτό κι αν είναι θράσσος)

Τι όμορφα?

Τελικά η μόνη σχέση που δεν «απογοήτευσα» ήταν με τον σκύλο μου, 10 ολόκληρα χρόνια... Πιστός ο ένας στον άλλο. Και οι 2 στον παράδεισο.

Σποτ, αργά ή γρήγορα σου ρχομαι. Θέμα χρόνου είναι.

Εδώ, τα ψωμιά τελειώνουν...σιγά...σιγά.