και γιατί να καταλάβω?

ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω και δεν ξέρω αν αξίζει και να καταλάβω, τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν ψάχνουν να βρουν τι θέλουν και αν θέλουν τελικά κάτι από τη ζωή τους. Παρόλα αυτά έχουν τις δικαιολογίες, έχουν και τα άλλοθι και έχουν και την πλάνη ότι καλά κάνουν που δεν ξέρουν, καλά κάνουν που δεν θέλουν. Μιλάνε για τραύματα, για δυσκολίες και οι δικαιολογίες γεμίζουν 8 τσουβάλια αρνητισμού. Άνθρωποι με επιφάνεια και πλάτος. Καμία επαφή με το βάθος, καμία επαφή με το ύψος. Μόνο όσα μπορούν να αγγίξουν με το χεράκι τους και αυτό με σχετική παρεχόμενη ασφάλεια....

η ιστορία του σκύλου!

Ούτε αυτόν, κανέναν και καμία.

Συνειρμική διαπίστωση κατά τη διάρκεια της δίαιτας της μαγιονέζας.

Δεν αγάπησα ποτέ και κανέναν...και καμία.

Φροντιζά απλά να είμαι ένα καλό παιδί, που όλοι ευχαριστούν, στην αρχή.

Μετά τον μισούν.

Το τοτέμ μίλησε...το σύνδρομο του καλού παιδιού.

Μοντέλο με μικρή διάκρκεια, θυμπαθέστατο στην αρχή. Κάνει τα πάντα για να σας κερδίσει. Δεν το κάνει για σας, αλλά για κείνον.

Για να καλύψει τις ανασφάλειες του, για να προσπαθήσει να αγαπήσει τον εαυτό του.

Για να σε κάνει να πεις, είσαι ότι καλύτερο μου έχει τύχει. Ότι πιο φοβερό έχει υπάρξει στη ζωή μου.

Και το καταφέρνει. Αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να εκτιμήσει, να αγαπήσει τον εαυτό του.

Και τότε έρχεται η σύγκρουση.

Ότι έχτιζε το γαμάει μέσα σε πέντε λεπτά. Πάντα διαλέγει τον χειρότερο τρόπο. Όχι για κείνον, αλλά τον χειρότερο τρόπο που αθ πονέσει τον άλλον. Αυτό που θα τον κάνει να τον μισήσει.

Για να μισώ τον εαυτό μου, πρέπει να με μισούν οι υπόλοιποι.

Όσο πιο σκληρά μου φαίρονται, τόσο πιο πολύ μισώ τον εαυτό μου.

Γι αυτό κλαίω όταν κάνω κακό.

Στη χειρότερη και πιο συχαμένη στιγμή μιας σχέσης ένα «σαγαπώ» θέλω να ακούσω για να λυτρωθώ. Αν μαγαπα εκείνη, μετά από αυτά, τότε ναι, αξίζω να με αγαπήσω.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Συμφώνησα.....και διαλύθηκα.

Πλήρης απόδομηση. Και γω τόσα χρόνια νόμιζα ότι αγαπούσα, ότι ενιώθα...

Σκατά.

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΤΕ.

Προβλέπω και διαλύωμαι.

Σύνδρομο εγκαταληψη, είπε πάλι το τοτέμ.

Προσφέρω στους διαψασμένους τον παράδεισο σε σφυνάκι και μετά κερνάω την κόλαση σε νεροπότηρο.

Είναι κάτι σαν τεστ....Αντέχεις??? Με αντέχεις???? Πόσο πολύ??? Πιο είναι το όριο σου??? Μαγαπάς????? Σε πονάω για να μου αποδείξεις ότι με αγαπάς.

Όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Δεν αρκούν. Τα χεις πει και σε άλλους.

Εμένα, που με βλέπεις, θα μου αποδείξεις την αγάπη σου, μέσα από τον πόνο.

Σαν τον χριστό ένα πράγμα...Για να χω δικαιώμα να ζω μετά μια ζωή γεμάτη ενοχές, αμαρτίες και πόνο.

Και τα δύο είναι σαν τον σκύλο.....

Τον μαζεύεις κουτάβι, του σώζεις τη ζωή, του προσφέρεις σπίτι, νερό, τηλέφωνο και ζεστασιά.

Σκύλε, μου χρωστάς!

Παίζεις μαζί του, του αφιερώνεις χρόνο. Είναι ευτυχισμένος ο σκύλος....

Και περιμένει κάθε μέρα το φαγητό του. Ωραία...πλέον σε έχει και ανάγκη.

Σκύλε, με έχεις ανάγκη!

Τώρα ζήσε μες στην κόλλαση. Η συνήθεια δεν θα σε απομακρύνει ποτέ. Θα μου σε πιστός. Και γω θα σε τυρρανάω και θα νιώθω πως μαγαπάς...γιατί θα είσαι πάντα εκεί... Οι άνθρωποι άραγε γιατί φεύγουν? Δεν καταλαβαίνω. (αυτό κι αν είναι θράσσος)

Τι όμορφα?

Τελικά η μόνη σχέση που δεν «απογοήτευσα» ήταν με τον σκύλο μου, 10 ολόκληρα χρόνια... Πιστός ο ένας στον άλλο. Και οι 2 στον παράδεισο.

Σποτ, αργά ή γρήγορα σου ρχομαι. Θέμα χρόνου είναι.

Εδώ, τα ψωμιά τελειώνουν...σιγά...σιγά.

ποιο το νόημα?

Σου αρέσει η εργένικη ζωή?

Την αντέχω είπε εκείνος.

Και γώ. Καταβάλοντας προσπάθεια.

Δεν είναι του γούστου μου τελικά.

Ποτέ δεν ήταν.

Δεν θέλω μια ζωή γεμάτη ακατάλληλες ευχάριστες παρουσίες.

Είναι φθορά γεμάτη μόνο από ευχάριστες και όχι πολύτιμες στιγμές.

Και ως γνωστόν οι στιγμές δεν είναι όλη μας η ζωή.

Τις έχουμε ανάγκη, ναι, και αυτές είναι που αθροίζουμε όταν κάποια στιγμή νιώθουμε έτοιμοι να κάνουμε έναν απολογισμό.

Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο οι στιγμές.

Άλλωστε οι στιγμές είναι σαν των έρωτα. Στον έρωτα δεν αρκεί μόνο να υπάρχει η έλξη. Τη μαγεία του έρωτα τη συμπληρώνουν και άλλα συστατικά, όπως το πάθος, η επιθυμία, η ενέργεια που είμαστε διατεθημένοι κάθε φορά να δώσουμε και άλλα τέτοια όμορφα και συνάμα δύσκολα.

Τίποτα άλλωστε δεν έχει μόνο μία διάσταση.

Ίσως από τα πιο σοφά που έχω ακούσει ποτέ...1000 άνθρωποι, αλλά 1 ζωή ή 1000 ζωές με 1 άνθρωπο?

Και τα δύο σωστά είναι, αρκεί να ξέρεις ποιο θα σε γεμίσει περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου.

Στην εργένικη ζωή κάνεις «εμπορική» συμφωνία ανταλλαγής εμπειριών.

Μία περαστική, ένας περαστικός προσφέρουν χωρίς καμία ανοιδιοτέλεια απόλαυση ο ένας στον άλλον.

Όταν ο ένας εκ των ύδο τολμήσει να ζητήσει κάτι περισσότερο ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται προχωρά στον επόμενο περαστικό.

Και αυτό πρέπει να με κάνει χαρούμενο?

Η σύλλογη των εμπειριών μέσα ένα μεθυσμένο περιβάλλον αυτόματου πιλότου ευχάριστων συναισθημάτων?

Ξαναρώτάω? Ποιο το νόημα?

Καθε φορά που μπαίνω σε αυτού του τύπου τις δοκιμές, ή μάλλον δοκιμασίες, νιώθω ακόμα πιο άδειος, νιώθω ακόμα περισσότερο την ανάγκη να επιστρέψω στην τελευτάια μου σχέση ή να τρέξω με κλειστά μάτια στην επόμενη σχέση που με δίψα θα χαθώ μέσα σε αυτή κάνοντας τραγικά λάθη.