Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
λίγο πριν την "λήξη"
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
θα θελα...
Θα 'θελα να' μουν μελάνι στην πένα του Καστοριάδη
και οργή πάνω στα μάτια του Πάμπλο,
γερασμένο σκυλί μπροστά απ' την πύλη του Άδη,
να γελάω και να θέλω τα σωθικά μου να βγάλω.
Να σας τη σπάω συνεχώς σαν τον Ραφαηλίδη,
αν γονατίζετε για κάποιο θεό,
να 'χα μια γλώσσα φαρμακωμένο λεπίδι,
αντί μια ψυχή ναυάγιο σε απέραντο βυθό.
Να 'μουν Εβραίος το '40 στη Θεσσαλονίκη
ή ένα κύμα μεγάλο πάνω στα ξερονήσια,
να 'στελνα πίσω τη ντροπή σ' αυτούς που ανήκει
και μια συγνώμη σ' αυτούς που χαθήκαν περίσσια.
Θα 'θελα σκλάβος να 'μουν με μαστιγιές στη πλάτη,
να κουβαλάω μάρμαρα του Παρθενώνα,
πεισματάρης μαθητής του Σωκράτη,
και τυφλός χριστιανός κάπου στον πρώτο αιώνα.
Στίχοι τούρκου ποιητή γραμμένοι σε λευκό κελί
και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη,
να 'μουν αλλόθρησκου στο κούτελο φιλί
και το γέλιο το πικρό στο Πέραμα του Ξέρξη.
Να 'χα πάρει Ι 5 επί επταετίας,
να μην αντίκριζα μάτια προδομένα
κι από χέρι αριστερό άνευ αιτίας,
ψηφοδέλτιο άκυρο αλλαγής το '81.
Θα θελα να 'μουν μελωδία άγνωστη του Χατζηδάκη
και το επόμενο βιβλίο του Κοροβέση,
απ' τα ράσα αφορισμένος σαν τον Καζαντζάκη,
να παω μ' αθάνατους αν περισσεύει θέση.
Του 2004 να λείπω το Σεπτέμβρη,
θα πάρει η μπάλα πολλούς στο πουθενά,
τα ποντίκια θα χορεύουνε στ' αλεύρι,
γνωστή εικόνα εγώ θα πάρω τα βουνά.
Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
δήθεν για μένα.
Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα
και δεν είναι γραμμένα.
Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
τα μυθοπαρμένα.
Θα 'θελα να 'μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
σειρά μου και μένα.
Θα 'θελα να 'μουν μετανάστης στο μεταγωγών,
μπάτσος αυτόχειρας που τέλειωσε ωραία.
Μια φωνή δυνατή που αναφέρεται απών,
έλληνας λοχαγός που δεν πήγε στην Κορέα.
Μια στιγμή από το όνειρο του Ρήγα
και ντοκουμέντο μυστικό από τη Βάρκιζα,
ένα τραγούδι καμπίσιο από κολίγα
και το δάφνινο στεφάνι θα στο χάριζα.
Θα 'θελα να 'μουν ψωμί και κουκούτσι από ελιά
δίπλα σε άδειο από νερό χρυσό κανάτι
που θα καθόταν στο λαιμό του βασιλιά
στο γάμο του λαού με το παλάτι.
να 'μουν η πρωτη διαγραφη απο το ΠΑΚ,
χαμένη μπάλα του γκολφ ξεμωραμένου εθνάρχη,
να 'μουνα σάτιρα σ' ένα κοινό γεμάτο τρακ
και τραγουδιάρης που να μη σέρνεται όπου λάχει
Να 'μουν η αντοχή του Ρένου του Αποστολίδη,
μια ιστορία αφηγημένη απ' τον Κατράκη?
θα 'θελα να 'μουν σ' αλάνα αυτοσχέδιο παιχνίδι
κι ισόβια κάθειρξη απλά για ένα γκαζάκι.
Του Κώστα Βάρναλη να ήμουν η "Καμπάνα"
και το πινέλο του Θεόφιλου στο αίμα,
Θα θελα να 'μουν όσα δε σου 'παν, μάνα,
μήπως και δε με γένναγες μέσα στο ψέμα.
Αφού είμαι άτυχος και δεν ξαναγεννιέμαι,
έφτιαξα μόνος μου κάτι να καυχιέμαι.
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
will i follow?
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
η "εγώ" και ο "εγώ"
Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008
μα...
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
δύσκολα
Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008
ευχή και κατάρα
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
και παλιάτσος και χαμογελαστός
προτεραιότητα έχουν όσοι έρχονται από δεξιά...
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
Καμιά φορά ξεκινάς αλλιώς τη ζωή σου και γαμιέται και αυτή στην πορεία.
Καμιά φορά απλά είναι καλύτερα να μην αρχίζεις γιατί θα γαμηθείς.
Έτσι απλά είναι όλα.
Μαύρα και άσπρα Ναριτάκο.
Μαύρα και άσπρα και τασάκια και δαχτυλιές και λίμνες και σκοτάδια και μέρες που περνάνε και απογεύματα που έρχονται και ξημερώματα με κρύο και σπηλιές με ηχώ και φωνές που δε σταματάνε να ουρλιάζουν.
Στις σπηλιές μέσα θαμμένες.
Και γαμιούνται όλα μαζί για ‘σένα.
Και γαμάνε και εσένα μαζί τους.
Λογοπαίγνια αγαπημένα για πολλούς.
Ζωή είναι ωραία?
Αποφάσεις σίγουρες.
Ανάσες βαθιές και καινούργια βήματα που παλιώνουν μέχρι να στρίψεις την επόμενη γωνία. Λιώνουν στην άσφαλτο γιατί έτσι γίνεται πάντα.
Γιατί έτσι είναι.
Και τελικά - ΑΝ - ΛΕΩ ΑΝ - ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ?
Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008
να μαι πάλι
νιώθω να είμαι ένας άλλος.
μπορεί να μην διαρκέσει πολύ, αλλά όσο κρατήσει με κάνει να νιώθω όμορφα με μένα.
ακόμα περπατάω χωρίς να σκέφτομαι αν τελικά εκεί θα πάω θα βρω κάτι.
και αν δεν βρω δεν έγινε τίποτα.
δεν με κυνηγάει κανένας.
άλλωστε άσχετα με το τι θα γίνει ή δεν θα γίνει, το φεγγαρόφωτο ακόμα θα υπάρχει και θα περιμένει.
σκέφτομαι πως κανείς και ποτές δεν μπορεί να μου στερήσει τη δυνατότητα να βλέπω αυτά που θέλω στη σφαίρα του φεγγαριού.
πάλια έβλεπα και ένα σκοτεινό βλέμμα μέσα στα μισοφέγγαρα.
τώρα απλά αναρωτιέμαι αν ποτέ θα αποκτήσω έναν μικρό "τζίτζι" για να του δέιξω τη ζωή όπως μου την κεράσανε.
είμαι εδώ.
καλώς σας βρήκα και ας μη με περίμενε κανένας.
Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008
ξύπνα καραγκιόζη
Θα θελε να ταν βλάκας.
Να μην καταλαβαίνει.
Είναι ωραία όταν δεν ξέρει. Η άγνοια είναι πολύτιμη και ελκυστικότερη από την διαολεμένη αλήθεια.
Περπάτησε πολύ.
Φοβόταν. Πλέον φοβάται. Φοβόταν να καβαλήσει. Έτρεμαν τα χέρια του και η ψυχή του μαζί.
Δεν ήξερε τι ήθελε.
Άρχισε να παίζει με τα νούμερα, βασανίζοντας το μυαλό του.
Θέλει να ξαναγεννηθεί αλλά δεν χωράει να μπει ξανά στο μουνί της μάνας του.
Μπορεί όμως να πεθάνει.
Ωπ....μη όχι αυτό.
Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν τη συνέχεια.
Την γαμημένη κατάληξη, της κωλοζωής του.
Όλα τον περιπαίζουν ακόμα και η τύχη του.
Ξεκινά να γράφει.
Τα χει και πάλι χαμένα.
Είναι χαμένος ολόκληρος.
Δεν θέλει να πιει. Είναι ήδη αρκετά θολωμένος.
Είναι σκατά. Αδύναμος.
Ναι ρε πούστη είσαι αδύναμος και όσο θα θασαι κανένας δεν θα θέλει να σε έχει κοντά του.
Στο καιάδα ρε κακόμοιρε.
Αν δεν αντέχεις άλλο τη ζωή σου ψάξε ένα μαύρο κενό και πήδα.
Στο κενό χωράς ρε μαλάκα.
Μη περιμένεις να χτυπήσει κανένα κουδούνι.
Και να χτυπήσει θα ναι κατά τύχη.
Γιατί αν δεν πιστεύεις σε κάτι, τότε σε γαμάει μετά.
Δεν πίστευε στην τύχη. Πόρτα το τώρα.
Όλα θα γίνονται κατατύχη για να συνειδητοποιήσεις πόσο λίγος είσαι. Το βλέπει συνεχώς.
Έχασε το παιχνίδι. Το χει καταλάβει.
Πλέον το ξέρει.
Αλλά ακόμα παίζει για την φανέλα.
Δεν ακούει που όλοι τον γιουχάρουν?
Μαλάκα ξύπνα.
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
γάμησε με
Νιώθει γέρος και ας είναι στην αρχή του.
Φαρδύ μαύρο παλτό και ένα ξεχασμένο κασκόλ.
Βήματα γρήγορα και μυαλό παγωμένο.
Μουσική και μπερδεμένες εικόνες.
Ψίθυροι σε φωνές και κραυγές σε ντροπαλά βλέμματα.
Σκόνη σε μια φωτογραφία και ξεραμένο μελάνι σε ένα κρυμμένο χαρτί.
Δείκτες που τρέχουν και στιγμές σταματημένες.
Κάποτε είχε λέξεις που προκαλούσαν πόνο.
Τώρα έχει δάκρυα μέσα του και δε μπορεί να τα κάνει λέξεις.
Πόρτες ανοιχτές και ασανσέρ γεμάτα.
Τριμμένο παντελόνι και λερωμένα παπούτσια.
Χειμώνας μέσα και έξω …ποιος ξέρει.
Δέρμα απαλό και ένας εαυτός γεμάτος αγκάθια.
Κόκκινο «πάντοτε» σε ένα μαύρο «ποτέ».
Κλειδιά και τσιγάρα πλεόν.
Και κενό.
Γλυκός χρόνος, στοιχειωμένος χρόνος, πούστης χρόνος.
Τσαλακωμένα σεντόνια και γυμνή ανάσα.
Ξαναζεσταμένο φαγητό και νηστικά θέλω.
Καθρέφτες χαμόγελου και χαρτομάντηλα γεμάτα πρόσωπα σβηστά.
Ανάσα, αλλού λίγη και αλλού περισσότερη από το "πολύ" που θα αντέξει.
Ζωή σε κομμάτια..
Κομμάτια ζωής σαν θριματισμένη σοκολάτα.
Άδεια θέση στη μηχανή και πίσω ..κανείς.
Εγώ..
Εσύ?..
Γάμησε με.
η γαρδένια μια φορά πεθαίνει. τόσες τις αξίζουν
Να ποτίζω τη γαρδένια.
Να χαμογελάω.
Να είμαι "καλός".
Να είμαι κάτι άλλο.
Αλλά έτρεξα και κρύφτηκα στην εσοχή του φθινοπώρου και τώρα είμαι ακόμα εδώ.
Και γελάω παρανοϊκά.
Η γαρδένια νεκρή, μάλλον από μέρες.
Την έκαψε το μαύρο φως.
Καλύτερα.
Άραγε να ουρλιάζουν οι γαρδένιες όταν καίγονται;
Ωραία.
Τώρα που ξαπόστασα, θα βγω απ' τη κρυψώνα.
Να δείξω τα δικά μου δόντια.
Το καλοκαίρι πήρε μία νίκη.Αλλά τώρα, έχω τον χειμώνα με το μέρος μου....
Σκατά.
Δεν είμαι παιδί του χειμώνα.
Με γάμησαν οι 4 εποχές του Βιβάλτι.
εσωτερικός μονόλογος
Άπειρες, μικρές διαδρομές που διασταυρώνονται, ενώνονται και συμπορεύονται.
Μερικές φορές για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Άλλες φορές για λίγο.
Μονοπάτια από άσφαλτο και χώμα και αγκάθια και ρόδα και καμιά φορά από νερό και πολύ πιο σπάνια από φως και ενίοτε από σκατά και φωτιά.
Άνθρωποι ρε χαζέ.
Σε μένα μιλάω, μη πετάγεσαι εσύ.
Κάποτε σου είπα πως είμαστε όλοι ένα.
Κάπου ανήκουμε.
Για κάπου είμαστε.
Και όλοι έτσι λέμε, για να φτιάχνουμε το καταστατικό της ύπαρξης μας και να το καταχωρούμε στα "προς ανάλυση".
Μόνο που η ανάλυση αργεί και δεν έρχεται και μένεις με τα κατακτηθέντα να τα κοιτάς, να τα ξεσκονίζεις και πράξη να μην τα κάνεις ποτέ, κωλοφαφλατά.
Και μπλέκουν τα μονοπάτια και παίρνεις και άλλες πληροφορίες
πέτα αυτές που δεν χρειάζεσαι
ταξινόμησε
κρίνε
νιώσε
μάθε
μάθε
επιτέλους χριστέ μου...
Μάσκες.
Καταρχήν να ξεκινήσουμε με τις δικές σου.
Τις αποτρόπαιες, τις φρικιαστικές με τα δόντια και τα στραβά μάτια και εκείνη που είναι η πιο όμορφη από όλες, η Κρυψομάσκα, έτσι θα την πω.
Αυτή δεν έχει μάτια ή στόμα, δεν έχει χαρακτηριστικά, είναι ένα δέρμα πάνω από το δέρμα σου, μία μεμβράνη που καλύπτει ήχους και εικόνες.
Σπάσε τις μάσκες λες συνέχεια και γιουχου - ναι!, πάμε για απελευθέρωση και άλλες τέτοιες μαλακίες ενώ μία μάσκα θα είσαι πάντα.
Και μετά είναι οι μάσκες των άλλων.
Όμορφα πρόσωπα, φιλικά, ερωτεύσιμα πρόσωπα που σε τραβούν και σε εξιτάρουν.
Κολλητοί.
Και έτσι και σηκωθούν λίγο οι μάσκες και των δύο, βγαίνουν δαίμονες, κλεισμένοι από καιρό, διψασμένοι για αίμα, για σάρκα, δεν παίρνουν αιχμάλωτους οι δαίμονες αυτοί.
Τι ωραία καυλωτική ένωση που συμβαίνει όταν μοιράζεσαι τους δαίμονες σου με τα τέρατα του άλλου.
Εκεί δεν υπάρχει πισωγύρισμα, θα χάσεις μέλη, θα χάσεις οστά, θα ξεσκίσεις και θα ξεσκιστείς.
Μα πιο πολύ λατρεύω όταν με πατάς την ώρα που είμαι κάτω.
Να 'σαι καλά.
Το μεγαλύτερο μάθημα είναι αυτό και είμαι ευγνώμων.
Σκατά, θα μιλήσω αληθινά.
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές και τα αστεία.
Τώρα πάρε το μονοπάτι σου και ξεκουμπίσου από τον δρόμο μου.
Δεν χρειάζομαι πόδι στον σβέρκο μου,
μια αγκαλιά ζήτησα.
Δεν το βλέπεις; Δεν πειράζει.
Καλή τύχη αν και χλωμό το κόβω.
Λέξεις.
Πόσο με κουράζουν.
Πόσο έχω μιλήσει.
Ακούνε μόνο τα ποτήρια και τα τασάκια στους καφέδες.
Οι άνθρωποι απλά θέλουν να μιλάνε.
Καιρός να ακούσω...τι;
Κανείς δεν έχει τίποτα σοβαρό να πει, όλοι λένε θεωρίες.
Καιρός να κουφαθώ.
Ας χαθούμε λίγο στην ναρκισσιστική φύση μας και ας αυνανιστούμε με τους ωραίους στόχους μας και τα όνειρα μας και τον χαρακτήρα μας τον πλασμένο.
Σιωπή!
Μωρά!
Μέχρι να σου αλλάξουν πάνα, απλά βύζαινε.
Ίδρωνε
Τρέχα
Κόπιασε να πάρεις το βραβείο στο τέλος της διαδρομής και βάλε τρικλοποδιά στον δίπλα σου μη φτάσει πρώτος.
ΕΠΕΒΑΛΕ ΑΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
ΛΕΙΑΝΕ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΚΟΦΤΕΡΑ ΣΟΥ ΜΑΧΑΙΡΙΑ
ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΑΙΡΙΑΞΟΥΜΕ
Μπας και δεν μείνουμε μόνοι.
Μη με παρεξηγήσεις, μπορεί να είναι και φάση αλλά
μόνοι είμαστε.
Απλά τραβάμε κοντά μας άλλα μονοπάτια για να πιστοποιούν ότι υπάρχουμε, διαφορετικά δεν θα το γνωρίζαμε.
Είμαι
όλα αυτά που ονειρεύτηκα και ακόμα τα περιμένω
όλοι εκείνοι που αγάπησα
όλες οι σκέψεις μου που με οδηγούν στον γκρεμό
είμαι ένα σπασμένο χέρι ενός ζωγράφου
είμαι μία μαλακία τραβηγμένη αγχωτικά σε τουαλέτα καλοκαιρινού κλαμπ,
έξω βαράει η μουσική και όλοι διασκεδάζουν.
ΜΙΚΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ
-Ρε να σε ρωτήσω κάτι;
-Φυσικά
-Τη παλεύεις;
-Όχι, καθόλου
-Ε, άι γαμήσου
Και κάτι τελευταίο και κλείνω.
Σε μαύρισα;
Δεν πειράζει.
Το μαύρο είναι όλα τα χρώματα μαζί.
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
μελωδικό μπλέξιμο
σήμερα προσπαθούσα να εξηγήσω κάτι σε έναν μουσικό, αλλά δεν νομίζω ότι με κατάλαβε.
μάλλον εγώ φταίω.
ακούτε μουσική?
όταν την ακούτε, τι νομίζετε πως ακούτε?
εκτός από τον πνευματώδη διαχωρισμό "άκου από όλα και ελληνικά και ξένα", σκεφτείτε - ανεξάρτητα από τη μουσική κατηγορία που αγαπάτε - αν προτιμάτε κομμάτια με στίχο ή ορχηστικά?
επίσης όταν ακούτε κομμάτια με στίχο τελικά η ένταση των στίχων είναι ισοδύναμη με την ένταση της μουσικής? (εδώ ο μουσικός με έχασε...)
π.χ. στα μπουζούκια, στα λαϊκά άσματα δηλαδή, η μουσική είναι ένα χαλί. απλά υπάρχει.
οι στίχοι είναι μπροστά. κανείς δεν πετάει λουλούδια την ώρα που παίζει το μπουζούκι, αλλά τη στιγμή που ακούγεται ο στίχος που κρύβει "το νόημα της ζωής" γίνεται το έλα να δεις.
στην trance πάλι τη στιγμή που το tempo φτάνει στον ρυθμικό του κρεσέντο ο ιδρώτας που χύνεται περισσότερος και αυτόν που θα έβγαινε από το πιο σκληροπυρινό και πολύωρο σεξ - στίχος όμως πουθενά. και στη house αν υπάρχουν vocals είναι για να εκφράσουν τα συναισθήματα που η ίδια μουσική προκαλεί. Αυτό πάνω κάτω ισχύει για το σύνολο της ηλεκτρονικής μουσικής. Επίσης η jazz επιμερίζεται με βάσει τις μουσικές τεχνοτροπίες και όχι με βάσει τη θεματογραφία των στίχων της (αν υπάρχουν στίχοι, γιατί κατά βάσει η jazz είναι instrumental). Tέτοιοι τολμηροί διαχωρισμοί ισχύουν με μικροδιαφορές για όλα τα είδη της μουσικής. ίσως μόνο στην rock να είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα...αλλά οκ αν επιμείνετε μπορούμε να βγάλουμε άκρη και κει. Οι doors και οι Pink Floyd είναι ψυχεδελικοί κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις κιθάρες τους. Σεβόντουσαν τη μουσική και της έδινα χώρο. Ήταν ισότιμη με τους στίχους.
και τελικά πόσες φορές έχει γραφτεί μουσική για να ντύσει τους στίχους?
σχεδόν...άπειρες.
(τολμηρή παρατήρηση από μία βαθύτερη ματιά....όσο πιο ανασφαλές και άπειρη είναι μία μπάντα ή ένας μουσικός τόσο λιγότερο ασχολείται με τη μουσική και τόσο περισσότερο με τους στίχους)
εγώ πάλι μέσα στις νότες "ακούω" τους δικούς μου στίχους.
δεν χρειάζεται πάντα να ακούσω κάτι έτοιμο.
γίνομαι αυτόματα στιχουργός και ντύνω τη μουσική που ακούω με αυτό που νιώθω.
ή ακόμα την ντύνω με εικόνες.
απλά δεν αντιμετωπίζω τη μουσικής ως ηχητικό ντύσιμο στοίχων ή εικόνων (βλέπε ταινίες, άρα και soundtracks).
τα κομμάτια τα οποία με έχουν αγγίξει περισσότερο στη ζωή μου δεν είχαν στίχο.
επίσης τα κομμάτια τα οποία σέβομαι περισσότερο είναι αυτά τα οποία έχουν "ισοδύναμη" ένταση με τη μουσική τους. Της δίνουν χώρο και στέκονται ισομερός στο αυτί μου.
ναι...φυσικά υπάρχουν και κομμάτια με υπέροχο στίχο τα οποία έχω αγαπήσει πολύ.
όμως πάντα μα πάντα με πιάνω τον εαυτό μου όταν πρωτοακούω κάτι να ακούω πρώτα τη μουσική.
αυτή αφήνω πρώτα να αισθανθώ μέσα μου.
μετά δίνω χώρο και στα υπόλοιπα.
ο μουσικός δεν με κατάλαβε.
εσείς?
λίγες ώρες μετά το τέλος,αμέσως λίγο μετά τους υπότιτλους (όταν φεύγουν όλοι δηλαδή λες και οι συντελεστές είναι οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι στον κόσμο)
λέω να ξεκινήσω με αυτό την ψυχανάλυση.
τι στοίχημα βάζετε πως ο αναλυτής θα με κοιτάξει σιωπηλός επιβεβαιώνοντας το κύρος του?
μετά από αυτό νιώθω έτοιμος να φαντάζομαι ξανά όλα όσα δεν είχα, δεν έχω και δεν πρόκειται να έχω.
τουλάχιστον θα επιθυμώ. οι υπόλοιποι που διαφωνείτε κάντε τα ζόμπι...με συγχωρείτε...τους ζωντανούς νεκρούς ήθελα να πω...
άλλωστε γι αυτό υπάρχουν και οι καναπέδες. για να λιώνετε και να βλέπετε σαπουνόφουσκες.
μη μου πείτε τώρα ότι έχετε φανταστεί τον εαυτό σας να κάνει σεξ στον καναπέ? ιεροσυλία.
αποκλείεται. ο καναπές είναι μόνο για να αποκοιμιέστε. τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. ευτυχώς. γιατί αλλι’ως δεν θα χα σπάσει τον καναπέ κάνοντας σεξ.
ωπ...τελικά πάλι το υποσυνείδητο άφησε την μπηχτή του. τον έσπασα κάνοντας σεξ.
δηλαδή τον διέλυσα με αυτό που μου στερούσε αρκετά βράδια. καλά να πάθεις παλιοκαναπέ...
(υ.γ. με την τηλεόραση ξεμπέρδεψα. πλέον ζει αρκετά στενά πιο πέρα.)
Κυριακή 24 Αυγούστου 2008
δανεικές προσευχές
δε πιάνουν τόπο οι ευχές
ένα σου γίνονται οι φωνές
και συνηθίζεις με το χθές
τις δανεικές τις προσευχές μάθε να μη λες.
Στις δανεικές τις προσευχές πονάς
για άλλων τις πληγές
κι αν οι ανάσες οι παλιές
τώρα σου ακούγονται κραυγές
στις δικές σου προσευχές ζήτα ό,τι θες.
Στις δανεικές τις προσευχές
κουμάντο κάνουν οι ενοχές
και στων αγγέλων τις γιορτές
οι κλεμμένες οι στιγμές
πάντα θα μοιάζουν με ευχές
ψέμα όπως θες.
Στις δανεικές τις προσευχές
πρέπει για όλα εσύ να φταίς
κάποιοι σου λέγαν πως σ’ αυτές
ξεπλένονται οι ψυχές
με τις δικές τους προσευχές γέρασες να κλαίς.
αφιερωμένο
Σάββατο 9 Αυγούστου 2008
ας φωτίσουμε τον βυθό
δεν είμαι πάντα έτσι.
αυτή είναι η μαύρη μου πλευρά που δεν αρέσει σε κανέναν και πάντα κρύβω σχολαστικά.
ψάχνω την γκρίζα μου.
την άσπρη την έχω χάσει από τότε που θέώρησα τον εαυτό μου υπεύθυνο.
χαμογελάω όπως όλοι.
η συχνότητα αλλάζει.
ίσως και οι αφορμές.
αυτή την περίοδο είμαι κάποιος άλλος.
είμαι απομακρυσμένος από τον πραγματικό μου εαυτό.
από αυτόν πίστευα πως ήξερα πολύ καλά μέχρι και πριν λίγους μήνες.
είμαι απέναντι του.
τον παρατηρώ.
τον μαλώνω.
τον κρίνω αυστηρά.
τον κοιτάζω κατάματα.
τον διορθώνω.
τον επιβράβεύω με εγκράτεια.
του κόβω την ανάσα.
του δείνω απανοτά φιλιά ζωής.
του διαταράσω τις ασφαλείς ισορροπίες.
τον παρακαλουθώ παντού.
ακόμα και στα όνειρα του.
ευτυχώς ελπίζω.
κοίτα να δεις..."ελπίδα" και "σωτηρία".
μέχρι χθες αχρησιμοποίητες για μένα λέξεις.
θα νιώσω ελεύθερος?
ο σκοτεινός βυθός ξέρει.
ξέρει?
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
τέλος
Ναι!!!!!!!!!!!!!!!!!
εγώ....φταίω για όλα!!!!
Το είπαμε 1000 φορές.
περιμένεις να σωθώ?
άσε έναν ανάπηρο να κολυμπήσει στη μέση του πουθενά . . .
τι περιμένεις?
που είναι τα super puma που θα τον σώσουν?
πού είναι ο ψαράς που τυχαία θα περάσει και θα του πετάξει ένα σωσίβιο?
πού είναι το φιλί της ζωής?
πού είναι η αγκαλιά που θα ζεστάνει τη ζωή του???
πού είναι αυτό το κάτι που θα τον κάνει να πει..."ρε γαμώτο είμαι όπως είμαι..., αλλά η πουτάνα είναι ωραία γιατί μπορεί τελικά να υπάρχει κάποιος που σε αγαπά και μπορεί να αξίζει να προσπαθήσεις???"
πού είναι????
θα μου απαντήσει κανείς?
πλεόν όλοι έχουν στόμα και μιλάνε.
υπάρχει κανένας με αυτιά για να ακούσει?
με καρδιά γεμάτη για να στηρίξει?
γαμώτο είναι πολύ άδικο.
είναι άδικο γιατί έχω βοηθήσει, έχω δώσει, έχω στηρίξει.
και ναι...εχω κάνει λάθη, έχω πληγώσει, έχω...
έχω όμως και επανορθώσει και ζητήσει και συγνώμη, και...και....
γαμώτο...είναι πολύ άδικο να φταίω τόσο πολύ και για τόσα πολλά.
έχω πιεστεί πολύ.
τέλος.
τι πονάει περισσότερο
έχει δίκιο η Μαέστρα.
όλοι μαθαίνουμε να λυπόμαστε πρώτα τον εαυτό μας.
είναι πιο εύκολο αυτό και αρκετά χρήσιμο για την αυτοσυντήρηση της λάθος πλευράς του εγώ μας.
ουφ....θέλω να ουρλιάξω.
θέλω να κλάψω. θέλω να σπάσω οτιδήποτε είναι γύρω μου.
θέλω να ξεσπάσω. Μόνος μου. Σε μία άκρη του πουθενά.
θέλω να με πονέσω, να νιώσω τα μάτια μου πρισμένα από το κλάμα.
θέλω να αντέξω την δυστυχισμένη μου πλευρά.
να βρω τις πληγές μου, να κρατήσω γεμάτος σιγουριά το μαχαίρι των ενοχών και να αρχίσω να το γυρίζω σιγά σιγά ξεχυλώνοντας τες.
ειμαι σίγουρος ότι υπάρχει και εθελόντρια για να το κάνει αυτό.
Κυριακή 27 Ιουλίου 2008
για όσα χάνουμε
που σε λίγο καιρό θα ζητιανεύουμε ζωή
θα κλέβουμε χαρές ή θα γιορτάζουμε τη θλίψη
θα ζηλεύουμε ευτυχία κι όλα όσα έχουμε κρύψει
θα πνίγουμε έτσι εύκολα το δάκρυ
θα βιαζόμαστε να πούμε πως τη βρήκαμε την άκρη
θα ντυνόμαστε ακριβά θα 'χουμε ψηλό καθρέφτη
θα τα βλέπουμε αλλιώς θα τον έχουμε για ψεύτη
της ζωής μας ο σκοπός θα είναι ένα τιμόνι
θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος
θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία
Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε
Νέοι άνθρωποι που λες αγκαλιά με νέο αιώνα
και μη σε δω να κλαις τήρησε τον κανόνα
η εξέλιξη σε θέλει απ' τα πιο σκληρά παιδιά της
η καινούργια σου μητέρα έχει αίμα στην ποδιά της
θα σε πάρει αγκαλιά με τα χέρια λερωμένα
θα γελάει ενώ τρομάζεις με τα δόντια σου σφιγμένα
μα κάποιοι σκέφτονται για σέναφτιάχνουν το αύριο ενώ μισούν τα περασμένα
ό,τι δε βρεις εσύ και τα παιδιά σου
θα 'χει πνιγεί απ' αυτά που 'χεις μπροστά σου
ό,τι δε νιώσεις μη βιαστείς πουθενά να το χρεώσεις
κοίτα στην πάρτη σου εξηγήσεις πια να δώσεις
φταις κι εσύ φταίω κι εγώ για ό,τι χάνουμε
και μη φοβάσαι κι οι δυο τρομάζουμε
άλλοι το βουλώνουμε και άλλοι το φωνάζουμε
άλλοι πονάμε κι άλλοι τρομάζουμε
Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε
τρίχες...κι όμως....
αρκετά μεγαλύτερος από μένα.
άφησε το χέρι του να ακουμπήσει φιλικά πάνω στον ώμο μου.
γυρνάει και μου λέει...
- "σε βλέπω ΄κάθε πρωί και παίρνω κουράγιο?"
- του απαντάω: "γιατί?"
- "γιατί ακόμα δεν έχω ασπρίσει όσο και σύ!"
εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να μου ριχνες κάποιος μία δυνατή μπουνια στο στομάχι.
μετά από λίγο κοιτάχθηκα προσεχτικά στον καθρέφτη.
εχω ασπρίσει κι άλλο.
μου το επιβεβαλίωσε και ο Γιάννης.
- "από τότε που ήρθαμε μυτιλήνη, έχεις ασπρίσει κι άλλο, αλλά δεν σου λέω τίποτα. δεν θέλω να σε στεναχωρήσω"
ναι. εχω ασπρίσει κι άλλο.
σκατά.
δεν είναι θέμα εμφάνισης.
δεν θέλω αυτά που με ζορίζουν μέσα μου, να βγαίνουν έξω μου.
όλα γκρίζα.
κοντεύουν.
ξαφνικά το γκρι γίνεται το βασικό χρώμα...
γκρι ζωή...
εγώ ήμουν άσπρο μάυρο.
τώρα, γκρι.
πατέρας και υιός
αυτό το οποίο στερούμαι, άρχισα να το δείνω στους άλλους.
πάντα δυσκολευουν να του πω πόσο τον αγαπάω.
δεν μου έβγαινε και ακόμα δεν βγαίνει να του το πω με λόγια.
μπορώ όμως να του το πω γραμμένο.
το κανα.
δάκρυσα.
μετά από 20 σχεδόν χρόνια, το έγραψα.
ο πατέρας μου, πλέον είναι πατέρας μου.
για χρόνια, οι θέσεις είχαν αντιστραφεί.
είχα σταματήσει να το καμαρώνω. ντρεπόμουν για κείνον.
ντρεπόμουν για μένα που ντρεπόμουν.
ένιωθα ότι ποτέ δεν υπήρξα έτοιμος για να αναλάβω όλα αυτά τα οποία μου άφησε στην πλάτη μου.
ήταν σαν να είχε πεθάνει.
σαν ενα φαντασμα το οποίο τριγύρναγε στη ζωή μου και απλά μου πρόσθετε προβλήματα...
όλα τελείωσαν.
όλα είναι καλά τώρα.
είναι καλά.
είναι πραγματικά καλά.
τώρα μπορώ να του ότι τον αγαπώ και πως τον σέβομαι πάλι.
Πατέρα, σαγαπώ.
Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008
M' ακούς?
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,
γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς ;
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς ;
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς ;
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς ; Σ'αγαπώ,μ'ακούς ; Σ
έ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς ;
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς Σ
ού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς ;
Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα,μ'ακούς ;
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς ;
Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς ;
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς
Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς ;
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς ;
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς;
εκει που όλα τελειώνουν, κανείς δεν ξέρει τι ξεκινάει.
πιο συχνά από κάθε άλλη φάση στη ζωή μου.
στέλνω και γράμματα.
χωρίς καμία ανταπόκριση.
χωρίς καμία απάντηση.
ακόμα και σε αυτά, δέχομαι κριτική.
όλα τελείωσαν στις 12 Μαίου.
και όλα τα "υπόλοιπα" ξεκίνησαν επίσης τότε.
δεν πήγα στον πόλεμο, αλλά ντύθηκα στα χακί.
και αυτό αναστάτωσε τη ζωή μου.
πως αφήνεις πίσω αυτήν που αγαπάς?
πως θα κοιμηθείς μόνος όταν κοιμάσαι μαζί της κάθε βράδυ.
η μυρωδιά της είναι αναπόσπατο κομμάτι κάθε ονείρου μου.
πως μπορεί μία σύνδεση Internet θα πυροδοτήσει τα πάντα?
πώς μπορούν 160 μέρες να με κάνουν να γαμήσω την υπόλοιπη ζωή μου.
γιατί, ναι, πίστευα πως μαζί της θα πέρναγα την υπόλοιπη ζωή μου.
και τα χασα.
αλλά τελικά δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω.
εχω μάθει να πίθω πως είμαι δυνατός.
και τελικά κατέληξα αδύναμος.
και τώρα πιο αδύναμος από ποτέ.
και φοβάμαι ότι εχω και άλλο ακόμα...ο πάτος είναι κοντά. τον αγγίζω, αλλά δεν τον εχω πιάσει ακόμα.
με περιμένει κι αυτός.
και τελος πάντων...όλα μου μοιάζουν αφιλόξενα.
κι όλα αυτά γιατί ζητούσα αγάπη και προσοχή σαν εγκαταλελημένο παιδί.
μου λείπει η αγάπη.
μου λείπει το να την δω, να την αγγίζω.
όχι να την υποθέτω.
δεν θέλω να υποθέτω. ουτε να αναρωτιέμαι.
δεν απολαμβάνω τις καλά κρυμμένες εκφράσεις αγάπης πίσω από ανασφάλειες.
θέλω αγάπη.
θέλω φροντίδα.
όλοι θέλουν. το χω ανάγκη.
δεν ντρέπομαι πλέον. το δηλώνω.
έμαθα να αγαπώ, ώστε και με λάθος τρόπο.
δεν έμαθα ποτέ να αγαπιέμαι.
δεν το θέλω άλλο ποια.
εχω και γω χώρο για να αφήσει κάποια την αγάπη της.
ήθελα από κείνη.
αλλά με άφησε.
την έκανα να με αφήσει?
ίσως,,,
τώρα αυτή προσπαθεί να αδειάσει τα σωθηκά της από μένα.
και εγώ προσπαθώ να γεμίσω τα κενά που μου άφησε ακάλυπτα.
πολλοι μετράν μέρες αντίστροφα για αυτό που έχει κάποια στιγμή ημερομηνία λήξης.
μετράω μέρες για το πόσος καιρός θα χρειαστεί να περάσει για να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πεις πως μαγαπά.
80 και σήμερα...
και από τι φαίνεται μάλλον τα περάσει μια ζωή και δεν θα το ακούσω ξανά.
γιατι αυτή επέλεξε να είναι η τιμωρία μου.
να μου στερεί αυτό που έχω ανάγκη.
αυτό που ήθελα περισσότερο από κείνη.
η απολυτότητα του κενού με καλώς ορίζει στην καθημερινότητα μου,
αλλά δεν είμαι ακόμα ετοιμος να τη δεχθώ...
όχι ακόμα. όχι εγώ.
ακόμα και αν μείνω μισοάδειος.
ακόμα και αν μείνο μισογεμάτος.
κάτι θα νιώθω.
έστω και πόνο...