H φωνή της συνείδησης μου ψιθυρίζει σταθερά ότι το δύσκολο δεν είναι να κατακτήσω, αλλά να δεσμευτω αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της σχέσης και να δω πιο σοβαρά από ποτέ την κοινή ζωή μου με κάποιον άλλον άνθρωπο.
Πάντα όμως υπάρχει η μορφή μιας ωραίας άγνωστης, που με ξεμυαλίζει και η λογική πετιέται ή "πηδιέται" από το παράθυρο.
Τότε η συνείδηση πάλι έρχεται και μου ψιθυρίζει ή ακόμα καλύτερα αρχίζει να ουρλιάζει:
«Αφού ΕΓΩ σου λέω ότι τώρα ΔΕΝ έχει σημασία η φλόγα του έρωτα, η περιπέτεια και το πάθος.
Σημασία έχει η ανάγκη σου να παραμείνεις σε μια σχέση μέχρι το τέλος,
χωρίς να αποδράς από αυτήν μόλις κάτι δεν πηγαίνει όπως το είχες φανταστεί».
Έτσι, σχέσεις που ξεκίνησα ευοίωνα διαλύονται,
έρωτες που φαινόντουσαν υπέροχοι στην αρχή καταλήγουν ανιαροί,
πρόσωπα που ερωτεύτηκα αποδεικνύονται άνθρακες.
Όσο κι αν με δυσαρεστεί πρέπει επιτέλους να κατανοήσω ότι εκτός από παρόρμηση και τον ενθουσιασμό ο έρωτας πρέπει να διαθέτει και ψυχρή λογική και την απαραίτητη αποστασιοποίηση, ώστε να συνειδητοποιώ γρήγορα αν η Άλλη μού ταιριάζει ή όχι.
Αχ πόσο δεν είμαι αυτή της λογικής...πρέπει να αλλάξω τελείως.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου