Παρατηρητής εξ αποστάσεως.

Μεθυσμένα όλα.
Πραγματικότητα.
Τελευταία εικόνα.
Ένα γυναικείο χέρι, αγκαλιάζει μία αντρική πλάτη, για να πλησιάσει την καρδιά του, για να νιώσει τον παλμό της, τον ρυθμό της, τον χτύπο της.
Τον ακούει, χαμογελάει γεμάτη ιακνοποίηση.
Είναι μέσα στην αγκαλιά και νιώθει μοναδική.
Εισπράτει όλες τις μυρωδιές από το σώμα του. Το δικό της ακολουθεί με ευλάβεια την κίνηση. Έχει σχεδόν παραδοθεί.
της έδωσε κάτι ωραίο. της άρεσε, το πρόσεξα στο βλέμα της. Χαμογελάει πάλι. Πάλι γεμάτη ικανοποίηση.
Τον ανταμοίβει με ένα χάδι στο σβέρκο. Είναι η μόνη που το κάνει.
Θέλω και γω. Η μήπως όχι.
Αυτή η μοναδικότητα του χαδιού είναι τόσο χαρακτηριστική που είναι κρίμα για να την μοιράζεται με όλους. Δικό της θέμα όμως. Εγώ παρατηρώ.
Αλλά κάθε ένας είναι ξεχωριστός και αξίζει το δικό του χάδι.
Κάτι μικρό, αλλά σημαντικό θα κάνει για να το αξίζει.
Μου λείπει αυτό το χάδι. Η μήπως όχι.
Κοινόχρηστο χάδι.