Αν πιστεύεις ένα παραμύθι, τότε η πραγματικότητα γίνεται παραμυθένια.

Αν η ζωή ήταν από χαρτί θα μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε μαιμούδες για να παίξουμε.

Αν η ζωή ήταν από χαρτί, όλα θα ήταν λευκά και κάθε μέρα καινούργια.

Όλα θα ξεκίναγαν από την αρχή.

Και όλες οι επιθυμίες θα γίνονταν πραγματικότητα.

Θα ζωγραφίζαμε αυτά που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε. Θα ζωγραφίζαμε και αυτά που θέλουμε να συμβούν και να μην, επίσης, ξεχάσουμε ποτέ.

Θα υπήρχαν λουλούδια παντού.

Θα υπήρχαν όμορφα πλάσματα παντού.

Κάθε όμορφο απωθημένο και κάθε όμορφη σκέψη θα ήταν πάνω σε ένα τεράστιο λευκό χαρτί που θα σκέπαζε ολόκληρη τη γη.

Θα υπήρχαν γραμμένα αμέτρητα σαγαπώ, αμέτρητα σε θέλω, αμέτρητα συγνώμη, αμέτρητα μου λείπεις, αμέτρητα φιλιά, αμέτρητες αγκαλιές.

Μία ολόλευκη σελίδα, θέλω και για μένα, να γράψω αυτά που δεν ακούς, αυτά για τα οποία αμφιβάλλεις.

Ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι για σένα και για μένα.

Με ένα κορίτσι και ένα αγόρι.

Με ευτυχισμένο τέλος, αυτή τη φορά.

Η μάλλον χωρίς καν τέλος.

Ατελείωτο, ας είναι.

Ένα παραμύθι που κάθε βράδυ θα σε κοιμήζει γλυκά και θα σε ξυπνάει όμορφα.

Ένα παραμύθι που θα γεμίζει τα όνειρα σου, με όμορφες στιγμές.

Ξέρεις πως είναι αυτές.

Ένα παραμύθι που δεν θα ξεφτύσει ποτέ.

Που ποτέ δεν θα φταίει κάποιος για κάτι.

Ένα παραμύθι μόνο με αγκαλιές και αγάπη.

Ένα παραμύθι μόνο με σαγαπώ.

Ένα παραμύθι μόνο με βλέματα που θα κοιτάζουν βαθειά μέσα στα μάτια.

Ένα παραμύθι με ατέλειωτες σιωπές αγάπης.

Η αγάπη θέλει δύο. Και η ευτυχία επίσης δύο...

Ένα παραμύθι να ζήσουμε με αυτό.

Αν πιστεύεις ένα παραμύθι, τότε η πραγματικότητα γίνεται παραμυθένια.