η "εγώ" και ο "εγώ"

ναι, έτσι είναι.

το ένα εγώ καβάλαγε το άλλο.

και χάθηκε το εμείς.

το εμείς που τόσο λαχταράω στη ζώη μου και αυτό γιατί ποτέ δεν το χα.

ποτέ δεν το βίωσα, απο γεννεσεμιού μου, όπως θα πρεπε.

κατάρα λοιπόν.

ίσως.

αδυναμία?

μάλλον. 

με γεμίζει θλίψη που δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να έχω έναν άνθρωπο κοντά μου στα όμορφά, στα δύσκολα.

εγώ και εγώ.

και το εμείς? που στο διάολο ριμάχτηκε.

παρένθεση...

σήμερα μια μικρή μου είπε ότι τα λεφτά είναι ευτυχία.

και? σιγά τα ωά.

συνεχίζω.

σήμερα χτύπησε το κουδούνι. άκουσα τα βήματα στα σκαλιά.

το κουδούνι χτύπησε. δεν ρώτησα ποιος ήταν. απλά άνοιξα.

και ναι...δυστυχώς δεν ήταν το εγώ της στην πόρτα μου.

ένας νεαρός που έψαχνε κάποιον.

σκάτα.

τι περιμένεις ρε χαμογελαστέ παλιάτσε?

ο εγώ και η εγώ χάσανε το εμείς.

καλήνυχτα....και τα λοιπά.