μελωδικό μπλέξιμο

λοιπόν....

σήμερα προσπαθούσα να εξηγήσω κάτι σε έναν μουσικό, αλλά δεν νομίζω ότι με κατάλαβε.

μάλλον εγώ φταίω.

ακούτε μουσική?

όταν την ακούτε, τι νομίζετε πως ακούτε?

εκτός από τον πνευματώδη διαχωρισμό "άκου από όλα και ελληνικά και ξένα", σκεφτείτε - ανεξάρτητα από τη μουσική κατηγορία που αγαπάτε - αν προτιμάτε κομμάτια με στίχο ή ορχηστικά?

επίσης όταν ακούτε κομμάτια με στίχο τελικά η ένταση των στίχων είναι ισοδύναμη με την ένταση της μουσικής? (εδώ ο μουσικός με έχασε...)

π.χ. στα μπουζούκια, στα λαϊκά άσματα δηλαδή, η μουσική είναι ένα χαλί. απλά υπάρχει.
οι στίχοι είναι μπροστά. κανείς δεν πετάει λουλούδια την ώρα που παίζει το μπουζούκι, αλλά τη στιγμή που ακούγεται ο στίχος που κρύβει "το νόημα της ζωής" γίνεται το έλα να δεις.
στην trance πάλι τη στιγμή που το tempo φτάνει στον ρυθμικό του κρεσέντο ο ιδρώτας που χύνεται περισσότερος και αυτόν που θα έβγαινε από το πιο σκληροπυρινό και πολύωρο σεξ - στίχος όμως πουθενά. και στη house αν υπάρχουν vocals είναι για να εκφράσουν τα συναισθήματα που η ίδια μουσική προκαλεί. Αυτό πάνω κάτω ισχύει για το σύνολο της ηλεκτρονικής μουσικής. Επίσης η jazz επιμερίζεται με βάσει τις μουσικές τεχνοτροπίες και όχι με βάσει τη θεματογραφία των στίχων της (αν υπάρχουν στίχοι, γιατί κατά βάσει η jazz είναι instrumental). Tέτοιοι τολμηροί διαχωρισμοί ισχύουν με μικροδιαφορές για όλα τα είδη της μουσικής. ίσως μόνο στην rock να είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα...αλλά οκ αν επιμείνετε μπορούμε να βγάλουμε άκρη και κει. Οι doors και οι Pink Floyd είναι ψυχεδελικοί κυρίως για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις κιθάρες τους. Σεβόντουσαν τη μουσική και της έδινα χώρο. Ήταν ισότιμη με τους στίχους.

και τελικά πόσες φορές έχει γραφτεί μουσική για να ντύσει τους στίχους?
σχεδόν...άπειρες.
(τολμηρή παρατήρηση από μία βαθύτερη ματιά....όσο πιο ανασφαλές και άπειρη είναι μία μπάντα ή ένας μουσικός τόσο λιγότερο ασχολείται με τη μουσική και τόσο περισσότερο με τους στίχους)

εγώ πάλι μέσα στις νότες "ακούω" τους δικούς μου στίχους.
δεν χρειάζεται πάντα να ακούσω κάτι έτοιμο.
γίνομαι αυτόματα στιχουργός και ντύνω τη μουσική που ακούω με αυτό που νιώθω.
ή ακόμα την ντύνω με εικόνες.

απλά δεν αντιμετωπίζω τη μουσικής ως ηχητικό ντύσιμο στοίχων ή εικόνων (βλέπε ταινίες, άρα και soundtracks).

τα κομμάτια τα οποία με έχουν αγγίξει περισσότερο στη ζωή μου δεν είχαν στίχο.
επίσης τα κομμάτια τα οποία σέβομαι περισσότερο είναι αυτά τα οποία έχουν "ισοδύναμη" ένταση με τη μουσική τους. Της δίνουν χώρο και στέκονται ισομερός στο αυτί μου.

ναι...φυσικά υπάρχουν και κομμάτια με υπέροχο στίχο τα οποία έχω αγαπήσει πολύ.
όμως πάντα μα πάντα με πιάνω τον εαυτό μου όταν πρωτοακούω κάτι να ακούω πρώτα τη μουσική.
αυτή αφήνω πρώτα να αισθανθώ μέσα μου.
μετά δίνω χώρο και στα υπόλοιπα.

ο μουσικός δεν με κατάλαβε.

εσείς?