λίγες ώρες μετά το τέλος,αμέσως λίγο μετά τους υπότιτλους (όταν φεύγουν όλοι δηλαδή λες και οι συντελεστές είναι οι πιο αδιάφοροι άνθρωποι στον κόσμο)

όταν σου λείπει κάποιος, υποφέρεις γιατί αυτό που σου έφυγε έχει γίνει κάτι το φανταστικό, κάτι το μη πραγματικό, αλλά...η επιθυμία σου γι αυτόν/ην δεν είναι φανταστική.

λέω να ξεκινήσω με αυτό την ψυχανάλυση.
τι στοίχημα βάζετε πως ο αναλυτής θα με κοιτάξει σιωπηλός επιβεβαιώνοντας το κύρος του?

μετά από αυτό νιώθω έτοιμος να φαντάζομαι ξανά όλα όσα δεν είχα, δεν έχω και δεν πρόκειται να έχω.

τουλάχιστον θα επιθυμώ. οι υπόλοιποι που διαφωνείτε κάντε τα ζόμπι...με συγχωρείτε...τους ζωντανούς νεκρούς ήθελα να πω...
άλλωστε γι αυτό υπάρχουν και οι καναπέδες. για να λιώνετε και να βλέπετε σαπουνόφουσκες.

μη μου πείτε τώρα ότι έχετε φανταστεί τον εαυτό σας να κάνει σεξ στον καναπέ? ιεροσυλία.

αποκλείεται. ο καναπές είναι μόνο για να αποκοιμιέστε. τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. ευτυχώς. γιατί αλλι’ως δεν θα χα σπάσει τον καναπέ κάνοντας σεξ.
ωπ...τελικά πάλι το υποσυνείδητο άφησε την μπηχτή του. τον έσπασα κάνοντας σεξ.
δηλαδή τον διέλυσα με αυτό που μου στερούσε αρκετά βράδια. καλά να πάθεις παλιοκαναπέ...

(υ.γ. με την τηλεόραση ξεμπέρδεψα. πλέον ζει αρκετά στενά πιο πέρα.)