τρίχες...κι όμως....

σήμερα με πλησίασε ένα στρατιωτικός.
αρκετά μεγαλύτερος από μένα.
άφησε το χέρι του να ακουμπήσει φιλικά πάνω στον ώμο μου.

γυρνάει και μου λέει...

- "σε βλέπω ΄κάθε πρωί και παίρνω κουράγιο?"

- του απαντάω: "γιατί?"

- "γιατί ακόμα δεν έχω ασπρίσει όσο και σύ!"

εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να μου ριχνες κάποιος μία δυνατή μπουνια στο στομάχι.

μετά από λίγο κοιτάχθηκα προσεχτικά στον καθρέφτη.
εχω ασπρίσει κι άλλο.

μου το επιβεβαλίωσε και ο Γιάννης.
- "από τότε που ήρθαμε μυτιλήνη, έχεις ασπρίσει κι άλλο, αλλά δεν σου λέω τίποτα. δεν θέλω να σε στεναχωρήσω"

ναι. εχω ασπρίσει κι άλλο.
σκατά.

δεν είναι θέμα εμφάνισης.
δεν θέλω αυτά που με ζορίζουν μέσα μου, να βγαίνουν έξω μου.

όλα γκρίζα.
κοντεύουν.
ξαφνικά το γκρι γίνεται το βασικό χρώμα...

γκρι ζωή...
εγώ ήμουν άσπρο μάυρο.
τώρα, γκρι.