εκει που όλα τελειώνουν, κανείς δεν ξέρει τι ξεκινάει.

τον τελευταίο καιρό γράφω συχνά.
πιο συχνά από κάθε άλλη φάση στη ζωή μου.
στέλνω και γράμματα.
χωρίς καμία ανταπόκριση.
χωρίς καμία απάντηση.
ακόμα και σε αυτά, δέχομαι κριτική.

όλα τελείωσαν στις 12 Μαίου.
και όλα τα "υπόλοιπα" ξεκίνησαν επίσης τότε.

δεν πήγα στον πόλεμο, αλλά ντύθηκα στα χακί.

και αυτό αναστάτωσε τη ζωή μου.

πως αφήνεις πίσω αυτήν που αγαπάς?
πως θα κοιμηθείς μόνος όταν κοιμάσαι μαζί της κάθε βράδυ.
η μυρωδιά της είναι αναπόσπατο κομμάτι κάθε ονείρου μου.

πως μπορεί μία σύνδεση Internet θα πυροδοτήσει τα πάντα?
πώς μπορούν 160 μέρες να με κάνουν να γαμήσω την υπόλοιπη ζωή μου.
γιατί, ναι, πίστευα πως μαζί της θα πέρναγα την υπόλοιπη ζωή μου.

και τα χασα.

αλλά τελικά δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω.

εχω μάθει να πίθω πως είμαι δυνατός.
και τελικά κατέληξα αδύναμος.
και τώρα πιο αδύναμος από ποτέ.
και φοβάμαι ότι εχω και άλλο ακόμα...ο πάτος είναι κοντά. τον αγγίζω, αλλά δεν τον εχω πιάσει ακόμα.
με περιμένει κι αυτός.

και τελος πάντων...όλα μου μοιάζουν αφιλόξενα.

κι όλα αυτά γιατί ζητούσα αγάπη και προσοχή σαν εγκαταλελημένο παιδί.

μου λείπει η αγάπη.
μου λείπει το να την δω, να την αγγίζω.
όχι να την υποθέτω.
δεν θέλω να υποθέτω. ουτε να αναρωτιέμαι.
δεν απολαμβάνω τις καλά κρυμμένες εκφράσεις αγάπης πίσω από ανασφάλειες.

θέλω αγάπη.
θέλω φροντίδα.
όλοι θέλουν. το χω ανάγκη.
δεν ντρέπομαι πλέον. το δηλώνω.

έμαθα να αγαπώ, ώστε και με λάθος τρόπο.
δεν έμαθα ποτέ να αγαπιέμαι.

δεν το θέλω άλλο ποια.
εχω και γω χώρο για να αφήσει κάποια την αγάπη της.

ήθελα από κείνη.
αλλά με άφησε.
την έκανα να με αφήσει?

ίσως,,,

τώρα αυτή προσπαθεί να αδειάσει τα σωθηκά της από μένα.
και εγώ προσπαθώ να γεμίσω τα κενά που μου άφησε ακάλυπτα.

πολλοι μετράν μέρες αντίστροφα για αυτό που έχει κάποια στιγμή ημερομηνία λήξης.
μετράω μέρες για το πόσος καιρός θα χρειαστεί να περάσει για να με κοιτάξει στα μάτια και να μου πεις πως μαγαπά.
80 και σήμερα...

και από τι φαίνεται μάλλον τα περάσει μια ζωή και δεν θα το ακούσω ξανά.
γιατι αυτή επέλεξε να είναι η τιμωρία μου.
να μου στερεί αυτό που έχω ανάγκη.
αυτό που ήθελα περισσότερο από κείνη.

η απολυτότητα του κενού με καλώς ορίζει στην καθημερινότητα μου,
αλλά δεν είμαι ακόμα ετοιμος να τη δεχθώ...

όχι ακόμα. όχι εγώ.
ακόμα και αν μείνω μισοάδειος.
ακόμα και αν μείνο μισογεμάτος.
κάτι θα νιώθω.
έστω και πόνο...